شهید ابراهیم شبستانی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

ابراهیم سال هزاروسیصدوچهل‌ویک در خانواده‌ای ساده، صمیمی و زحمت‌کش از روستای همیشه‌‌‌‌بهار «بادله‌کوه» دامغان به چهرۀ‌‌ دنیا لبخند زد. پدرش اسماعیل به دام‌‌پروری و کشاورزی اشتغال داشت. ابراهیم خیلی زود دوشادوش پدر راهی مزرعه و صحرا شد تا درس نیمه‌تمام مدرسه را در دامن طبیعت و برق عرق جبین پدر به اتمام رساند.

کوه و کمر بادله و دیزج هنوز هی‌هی چوپان کوچکی را به‌‌ یاد دارند که با همۀ کوچکی‌اش بزرگ می‌اندیشید. هنوز از سرما و گرمای کوهستان در تاریکی و سیاهی شب‌هایش می‌ترسید و می‌لرزید. به زندگی عشق می‌ورزید و با همۀ وجود بر سر گوسفندانش دست نوازش می‌کشید.

ابراهیم نوزده‌ساله بود که عازم خدمت سربازی شد. دورۀ آموزشی را در پادگان چهل‌‌دختر شاهرود گذراند و سپس به «سومار» منتقل شد. همان موقع هم تصمیم به تشکیل زندگی گرفت. نوعروسش را از روستای دیزج انتخاب کرد و دوباره راهی شد. راهیِ راهی که برگشتی نداشت.

هم‌رزمانش مبهوت و متحیر می‌گفتند آن‌‌قدر ساده و بی‌آلایش بود که روز بیست‌ودوم مرداد هزاروسیصدوشصت‌وپنج در حین مأموریت، با صفای رودخانۀ «سومار» درآمیخت و چشم از این جهان پر از رنگ و نیرنگ فرو بست.

اکنون سال‌هاست مزار ابراهیم در دامنۀ کوه‌های همیشه سرسبز «بادله» دامن‌‌‌دامن عشق می‌رویاند و لاله می‌شکوفاند.

“راهش جاوید باد”