شهیده نجمه علی آبادی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

زمستان بود و اولین روز از ماه آخر فصل سال هزاروسیصدوپنجاه‌‌ونه. یک ماهی تا سال جدید باقی مانده بود؛ اما عید زودتر از همیشه قدم به خانۀ آقا عباسقلی نهاد و نوید تولد گلی را داد.

دردی شیرین لحظه‌‌ به لحظه وجود بتول‌‌خانم را پر می‌‌کرد. دخترکی از سلالۀ پاکی‌‌ها به دنیا آمد. سومین فرزند و تک‌‌ستارۀ خانواده بود. پدر او را نجمه نامید.

نجمه دردانه و ته‌‌تغاری پدر بود. تک‌‌ستارۀ کوچکی که عمری به کوتاهی شهاب داشت. تازه شیرین‌‌زبانی‌‌ها و «بابا و مامان» گفتن‌‌هایش قند در دل پدر و مادر آب می‌‌کرد که به شهادت لبخند زد. اولین روزهایی بود که قدم‌‌های کودکانه‌‌اش را افتان و خیزان بر زمین می‌‌نهاد. جای پای قدم‌‌هایش روی زمین هنوز محکم نشده بود که گویی تقدیر باید به گونه‌‌ای دیگر رقم می‌‌خورد تا مسافر کوچک، دیگر بار سفرش را به آسمان آغاز کند.

تک‌‌ستارۀ کوچک خانۀ عباسقلی که از بیماری تشنج رنج می‌‌برد، برای درمانش به‌‌همراه پدر و مادر راهی تهران شد.

بیست‌‌وسومین روز از سومین ماه بهار سال شصت‌‌ویک بود. آن روز همگی میهمان خانۀ دایی‌‌اسماعیل بودند که منافقان کوردل بی‌‌رحمانه وارد خانه شدند.

مادر، نجمه را محکم در آغوش خود نگه داشته بود که منافقین مادر، نجمه، پدر و دایی‌‌اسماعیل را به گلوله بستند و شهید کردند. میهمانان خانۀ دایی همگی با هم بر سر خوان «عند ربهم یرزقون» نشستند.

وقتی گلوله‌‌های خصم به بدن کوچکش اصابت کرد، نجمه بسان کبوتری از آغوش مادر به آسمان پرکشید و برای همیشه فارغ از درد و رنج و بیماری، شفاگرفتۀ بارگاه الهی شد. پیکر پاکش در بهشت زهرای تهران، در کنار مادر شهیدش آرمیده است.

“راهش جاوید باد”