شهید محمد رجب فردی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

در سومین روز از ماه اردیبهشت سال ‌‌هزاروسیصدوسی، گل از گل روی علی‌‌اصغر‌‌آقا و نرگس‌‌خانم شکفت و چشم‌شان به جمال محمد، اولین فرزندشان روشن شد. عطر و بوی تولد محمد در کوچه‌‌باغ‌‌های روستای صیدآباد دامغان پیچید.

در خانواده‌‌ای بسیار زحمت‌‌کش و متدین به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی را که در روستای صیدآباد به اتمام رساند، خانواده قصد مهاجرت به تهران کرد.

علی‌‌اصغر‌‌آقا با چاه‌‌کنی روزگار را به‌‌سختی می‌‌گذراند. محمد هم در کنار پدرش روزها سر کار می‌‌رفت و شب‌‌ها با جدیت تمام درس می‌‌خواند. از هوش و ذکاوت سرشاری برخوردار بود.

دیپلمش را که گرفت به استخدام نیروی هوایی درآمد و در سال پنجاه‌‌وشش با یکی از دخترهای فامیل ازدواج کرد. محمد به‌‌همراه همسر مهربانش زندگی مشترکشان را در اصفهان آغاز کردند.

سه ستاره یادگاران محمداند که آخرین ستاره روی ماه پدر را ندید.

محمد متواضع، مردم‌‌دار، اهل دستگیری و کمک به نیازمندان، چابک و زرنگ بود. اهل مطالعه و درس‌‌خواندن بود. هم‌‌زمان هم درس می‌‌خواند و هم به کارش می‌‌پرداخت. پدری خوب و مهربان هم برای فرزندانش بود.

زمان به پیروزی انقلاب اسلامی نزدیک‌‌تر می‌‌شد. محمد که در خانواده‌‌ای مذهبی و پای‌‌بند به عقاید بزرگ شده بود دل در گرو آرمان‌‌های انقلابی مردم میهنش داشت. با این‌‌که ارتشی بود، مخفیانه در جلسات انقلابیون شرکت می‌‌کرد و برای ورود مرادش، امام، لحظه‌‌شماری می‌‌کرد.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در قسمت رادیوریله (تنظیم خطوط هوایی) نیروی هوایی بود.

او که عمری را در خدمت به مردم و جان‌‌فشانی در راه میهنش از هیچ کوششی فروگذار نکرده بود، در تمام لحظات بحرانی کشور مدافع تمام‌‌قد میهنش شد. سرانجام در هشتمین روز از آذرماه سال هزاروسیصدوشصت‌‌وپنج در بمباران‌‌ وحشیانۀ رژیم بعثی عراق به پایگاه وحدتی دزفول، تمام هستی‌‌اش را در طبق اخلاص گذاشت و تقدیم خدای شهیدان کرد. 

پیکر مطهرش پس از تشییع در قطعه پنجاه‌‌وسه بهشت زهرای تهران آرمید. یاد و راهش جاودانه باد.

“راهش جاوید باد”