شهید سید محمد علی ترابی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

 حضور این خاندان بزرگ و عالم، مایه آبروی این شهر و مردمش بوده و است. مرام‌شان یاری خلق و کسب رضای خالق می‌‌باشد؛ با پیشینه‌‌ای به اندازه حافظه گذشتگان تا اکنون. اهل پرهیز و زهد بود؛ چنان‌‌که آوازه جوانمردی و زهدشان، زبان‌‌به‌‌زبان گشت و سینه به سینه حفظ شد و در جان مردم شهرمان خانه کرد. سرای آنان، جایگاه فروتنی، مهربانی و برادری بود تا امروز که ما با فرزندی از این خاندان به نام آقا سیدمحمود آشنا باشیم. کسی که به حرمت اجدادش خانه‌‌اش را با آبرو و صفای دل، مأمن مردم شهر کرده‌‌ است. طعم خوش مهمان‌‌نوازی و بی‌‌تکلفی، بخشش و وفای به عهد و رازداری‌‌اش بر ذائقه تمام مردم شهر، خوش نشست. آقاسیدمحمود استاد حوزه‌‌ و دانشگاه و امام‌‌ جمعه‌‌ و جماعت شهر است و پدری مهربان برای فرزندان، در کنار خانم‌‌ امینیان که در مادری و اخلاص و مردپروری گوی سبقت را از بی‌‌شمار زنان ربوده‌‌ است.

در عرصه ابتلای حق و روزهای سخت، خداوند  برای چندمین بار آن‌‌ها را محک می‌‌زد. هر امتحان به رسم و قانون و در زمان و موعد خودش گرفته می‌‌شود. آقاسیدمحمود و همسرش از روز یازدهم تیرماه سال هزاروسیصدوچهل‌‌وشش، آن زمان که سیدمحمد چشمش را به این دنیا گشود، امتحانی تازه را آغاز کردند. عضو جدید خانواده، دوران کودکی را در آغوش چنین خانواده‌‌ای سپری می‌‌کرد.

خانواده ساکن قم بود. محمد نیز تحصیلات دوره ابتدایی را در مدرسه ملی قم گذراند. پس از مهاجرت خانواده به دامغان، دوره راهنمایی را در این شهر به پایان رساند. دوره متوسطه را نیز در دبیرستان دکتر شریعتی در رشته علوم انسانی ثبت‌‌نام کرده‌‌ بود.

سیدمحمد که تصویری از حقیقت آفرینش انسان را با علم و دانایی پدر در کلاس‌‌های درس اخلاق او، زهد و پارسایی را در مناجات شبانه و جوانمردی را در شادکردن دل دیگران به‌‌زیبایی مشاهده می‌‌کرد، آموخته بود که کوچکترین قدمی جز برای رضای حق برندارد. آموخته بود که قناعت ثروتی‌‌ است که در هیچ بازاری به او نمی‌‌فروشند. فصل‌‌های زیادی از دنیا را تجربه نکرده بود؛ اما تمام دنیا را در تن کوچکش جای داده‌‌ بود. کودکی بیش نبود که ورق‌‌های انقلاب ایران بر جریده عالم به تصویر کشیده‌‌می‌‌شد. سیزده سال داشت که جنگ بر ایران تحمیل‌‌ شد. شهریورماه چهاردهمین سال زندگی‌‌اش با جنگ گره‌‌خورد.

قبل از شروع سال تحصیلی، غیرتمندی‌‌اش او را، در صف یاور رنجدیدگان عالم، در میدان نبرد قرار داد. او رفت تا دفاع کند. نیمه اول سال تحصیلی را در میدان‌‌های رزم و دوره‌‌های سخت آموزشی گذراند. پس از شش‌‌ماه مراجعت نمود. اعزام بعدی او شهریور ماه سال شصت‌‌ویک و منطقه عملیاتی عین‌‌خوش و دشت‌‌عباس در جنوب بود.

عملیات محرم و ترکش‌‌های خمپاره میزبان سیدمحمد شد تا در امتداد هجرت پاک‌‌بازان سرخ‌‌جامه، نامش را در تاریخ سرخ شهادت‌‌پیشگان ثبت کند.

صدویازده روز حضور فعال سیدمحمد در جنگ در لباس یک بسیجی عاشق شهادت سپری ‌‌شد. سه‌‌ ماه در جستجوی خدایش بود بدون هیچ ردپایی. زخم‌‌های  دلش عمیق شده‌‌ بود؛ می‌‌دانست که شهادت مرهمی ‌‌است بر تمام دردها و اشک‌‌ها و زخم‌‌هایش. یازدهمین روز آبان فرارسیده بود که سیدمحمد با رنج رفت تا هرچه شادی بود خداوند ارزانی‌‌اش کند. خاک خوش‌‌بوی فردوس‌‌رضای دامغان در آبان‌‌ماه سال شصت‌‌ویک گواه شادکامی سیدمحمدعلی بود.

“راهش جاوید باد”