شهید حسن هوشمند

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

اراده خداوند تجلی کرد و در کارگاه آفرینش به پگاه سومین روز از خردادماه سال هزاروسیصدوچهل شمسی، حسن با وجود خود، دنیا را زینت داد و نوزادی از نسل خوبان در جوار حضرت عبدالعظیم حسنی، در سرزمین متبرک ری چشم گشود. در خانه‌ای ساده ولی بی‌نهایت زیبا و در آغوش گرم معصومه اسکندری و محمدعلی هوشمند جای گرفت.پدر به یاد شکوه و نیکی امام بقیع‌‌نشین، فرزند خود را حسن نامید و این نام مبارک و خجسته را دوست می‌داشت.

پدر کارگر یکی از کارخانه‌‌های اطراف تهران بود و به پینه آبرو، نان می‌جست و مادر در سایه محبت اهل ‌بیت^(ع) و سایه پربرکت حضرت عبدالعظیم حسنی، حسن را بزرگ می‌کرد.

حسن تحصیلات دوره ابتدایی و راهنمایی را در شهر ری گذراند. نوجوان بود که در فعالیت‌های انقلابی شرکت می‌کرد. اعلامیه پخش می‌کرد و روی دیوارها شعار می‌نوشت. به ‌‌دلیل بروز مشکلات مالی در خانواده و برای کمک به پدر، روزها کار می‌کرد و شبانه درس می‌خواند.

محل کارش آموزشگاه رانندگی بود و کنار عمویش کار می‌کرد. حسن عاشقانه به نماز اول وقت پای‌‌بند بود و حلال و حرام را خوب می‌فهمید.

به پدر و مادر و خواهر و برادرانش عشق می‌ورزید و زمانی که قرآن می‌خواند، دم گرمش آرام‌بخش اهل خانه بود و رایحه کلامش، اهالی را به ‌‌وجد می‌آورد. جوانی با ایمان و عاشق میهن و از سربازان مخلص و علاقه‌مند به امام و مقتدایش شده بود. بعد از پیروزی انقلاب، در ستاد نماز جمعه تهران به فعالیت‌‌های فرهنگی و سیاسی ادامه داد تا زمانی که با عشق و علاقه، خود را برای خدمت وظیفه آماده می‌کرد.

اوایل جنگ و بهترین فرصت برای ابراز عاشقی و ارادت به ساحت انقلاب و مکتب سرخ شهادت بود. پس برای خدمت نظام در تاریخ بیست خردادماه پنجاه‌ونه به شیراز رفت و از آنجا به منطقه جنوب و دزفول اعزام شد. پس از صدوشش روز حضور در جنگ، در تاریخ ششم مهرماه سال پنجاه‌ونه در منطقه کرخه پس از وقوع جراحت در دستان آسمانی‌اش، در خودرو حمل مجروحین قرارگرفت که مسیرش بی‌وقفه به‌سوی بهشت بود.

خودرو به تیر قهر دشمن مورد هدف واقع شد و تا امروز پس از گذشت سال‌ها حتی اندکی از پیکرش نیامد تا آسایه مادر شود و جسمش نیز چونان روحش راه آسمان گرفت. روزی بر جسم حسن^(ع) در مدینه تیر نواختند و اینجا حسن دیگری را از سلاله دلدادگی به تیر دوختند. خدایش خواست تا جاوید بماند. عشق یعنی جاودانگی در مصاحبت تمام جاودانه‌ها.

“راهش جاوید باد”