“بسم رب الشهداءوالصدیقین”
بیست‌وپنج اردیبهشت سال هزاروسیصدوچهل، هوا پر از عطر یاس و اقاقیا بود که سکینه‌‌خانم بار نُه‌ماهه‌اش را به زمین گذاشت. وقتی صدای گریۀ کودک با هیاهوی شاد گنجشک‌ها آمیخت، علی‌اکبر باقریان کودکش را در آغوش کشید و زیر گوشش «اشهد ان لا اله الا الله» را زمزمه کرد و به عشق سرور و سالار شهیدان امام حسین(ع) حسینش نامید «حسین باقریان».