شهید محمدحسن منسوبی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

مردادی بود اما سروکارش با تیر افتاد. از یکم مرداد تا بیست‌ونهم تیرماه چون ابر و باران زیست و چون برق و باد پرکشید. اصالتاً دامغانی بود و ولادتاً بهشهری. اجبار زندگی، پدر و مادر را به بهشهر کشیده بود تا مردی از تبار خونین‌‌کفنان موسوم به محمدحسن در یکم مردادماه سال هزاروسیصدوچهل‌وشش شمسی در آن شهر پا به جهان گذارد و سر به سختی سپارد و یاور پدر خویش رمضانعلی منسوبی گردد و روزی نیز پهلوان میدان جنگ.

سال عمرش به یازده نرسیده بود که خانواده‌اش به دامغان کوچید و محمدحسن در هوای کویر قد کشید و بالید. همان سال انقلاب اسلامی اوج گرفت و او با همه یازده‌‌سالگی‌اش به صفوف راه‌‌پیمایان پیوست و محرم سال پنجاه‌وهفت را به‌‌سلامت پشت ‌سر نهاد و سپس دوران تحصیلی راهنمایی خود را به پایان برد. بسیجی فعال شده بود و خدمتگزار مردم و یاور خانواده.

مرد بار آمده بود که جنگ بی‌امان و دفاع از حیثیت او را به جبهه کشاند. پس از چند ماه حضور داوطلبانه در جنگ، سرباز سپاه پاسداران شد و به پاسداری از وطن پرداخت. از سنگری به سنگری و از عملیاتی به عملیاتی روح ناآرام و باایمان خود را آرام می‌کرد. آرامش او در تلاطم بود.

سرانجام در زمره گروه تخریب، راه‌گشای رزمندگان شده بود که پس از بیست بهار از زندگی، در گرماگرم تیرماه سال شصت‌‌وشش آتش عشقی سوزان در جزیره مجنون او را سیراب کرد و در کنار سی تن از یاران شهیدش در خون تپید و زندان تن را شکست.

پیکر پاک او ده سال ناشناخته و ناپدیدار بود تا در آبان‌ماه هزاروسیصدوهفتادوشش شناسایی و پاره‌های پیکرش به خاک گل‌‌بوی فردوس رضای دامغان سپرده‌‌ شد.

“راهش جاوید باد”