شهید رمضانعلی ملک برمی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

نیمه‌های برگ‌ریزان سال هزاروسیصدوبیست‌ویک و خش‌خش برگ‌های پاییزی فضای کوچه باغ‌های روستای برم را پر کرده بود.مسافر نه‌ماهه فاطمه‌خانم از راه رسید. علی‌محمد شادمان از تولد اولین فرزند، شکر خدای مهربان را به‌جا آورد.فرزند را در آغوش کشید و بوسه‌ای بر گونه‌اش نهاد. وقتی صدای گریۀ کودک با گرمای نفس پدر درآمیخت، نوای «اشهد ان ‌‌لا اله ‌‌الا الله» را زیر گوشش زمزمه کرد و او را رمضانعلی خواند.مادر با همۀ وجود درس عشق و ازخودگذشتگی را به او آموخت.

در خانواده‌ای محروم اما با دل‌هایی پر از ایمان قد کشید و بالید. هنوز کوچه‌پس‌کوچه‌های روستا بازی‌های کودکانه و شیطنت‌های رمضانعلی را در خود به یادگار دارد. مهر از راه رسید و رمضانعلی نیز که با مهر آمده بود، باید پا به دبستان بگذارد و درس‌ها بیاموزد. پایه‌های تحصیلی را یکی پس از دیگری تا چهارم ابتدایی طی کرد.

اینک این زندگی بود که سختی‌های خود را به نمایش می‌گذاشت و رمضانعلی کوچک که از سختی کار پدر رنج می‌برد، در آزمون زندگی درس و تحصیل را رها کرد و برای کمک به سوی او شتافت.

عاشق مادر بود. اگرچه روزها در مزرعه کار می‌کرد ولی از کمک‌کردن به مادر غافل نمی‌‌شد و نیمی از وقت خود را در خدمت مادر بود.

رمضانعلی بزرگ و بزرگ‌تر شد. نوجوانی را پشت ‌سر گذاشت و به دورۀ جوانی رسید. به سربازی رفت و بعد از آن به آغوش گرم خانواده بازگشت. هوای کار و کوشش در سر داشت که به استخدام شرکت ذوب‌آهن درآمد.

کارش با توکل و تلاش آمیخته شده بود. در اندک‌زمانی یکی از کارگران موفق این شرکت شد و دل‌ها را مجذوب خود کرد.به فکر تشکیل خانواده افتاد و اجرای سنت پیامبر. حاصل زندگی مشترکش با زیورخانم، دردانه دختری شد و مردانه دو پسر.

عشق فرزندان به جانش نشسته بود. هر بعدازظهر فارغ از کارهای روزانه وقتی پدر و مادر حواسشان نبود فرزندانش را به آغوش می‌کشید؛ می‌بویید و می‌بوسید که حجب و حیا اجازه نمی‌داد فرزندانش را مقابل چشم بزرگ‌ترها نوازش کند.

مردم‌دار بود و وفای به عهدش زبان‌زد خاص و عام. متین بود و صبور. نقش لبخند بر چهره‌اش چه خوش می‌نشست. از غیبت دوری می‌کرد و به کوچک و بزرگ احترام می‌گذاشت. غیرتی بود و کارهای خارج از منزل را خودش عهده‌دار می‌شد.

ایمانی داشت و اخلاص عملی. شبی بی‌گریه و مناجات‌های شبانه سر بر بالین نگذارد. مسافرانه زندگی می‌کرد.

رمضانعلی که وجودش سرشار از عشق اباعبدالله^(ع) بود، با شروع جنگ نور علیه ظلمت که تاب دیدن تجاوز به خاک میهن و ناموسش را نداشت دل از دنیا برید. دیگر نه آرزوی مال داشت نه هراس جان. خانواده را به خدا سپرد و در آذر چهلمین سال عمرش پای در آتش نهاد و به سرزمین ملائک درآمد و به قافلۀ نور پیوست.

در جبهه مؤذن سحرگاهی و نجواهای عاشقانۀ دلدادگان بود. رزمندگان با صدای قد قامت‌الصلاه او قدم به میعادگاه وصل دوست می‌نهادند.

چهار بار به جبهه رفت. تک‌تیراندازی بود بر دل سیاه دشمن و امدادگری برای رزمندگان. می‌دانست که هدفش فقط باید رضای خدا باشد نه شهادت! می‌دانست که لیاقت شهادت را فقط پروردگار به انسان عطا می‌کند.

رمضانعلی پس از سال‌ها مجاهدت در جهاد اکبر و دویست‌وهفتادوهشت روز رشادت‌های بسیار در جهاد اصغر، سرانجام بیست‌وچهارم اسفند سال هزاروسیصدوشصت‌وسه در عملیات بدر منطقه شرق دجله، مزد زحمات خالصانه‌اش را گرفت و پس از اصابت ترکشی بر سر و سینه با ملائک خدا همراه شد و به یاران سفرکرده‌اش پیوست.

پیکر مطهر رمضانعلی روشنی‌بخش خاک تیره روستای برم دامغان شد.

“راهش جاوید باد”