شهید محمد ملک جعفریان

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

خورشید اولین روز آذرماه، دامن نارنجی‌اش را بر روی دامنه پهناور رشته‌ کوه البرز و بر شانه‌های نقطه‌ای کوچک و باصفا از زمین گسترانده بود. روستای دروار در غربی‌ترین نقطه شهر و در حاشیه البرز، دامن پرچین و نارنجی خورشید را در وسعت دست‌هایش با کف‌پوشی از باغ‌های سیلی‌‌خورده پاییز جای داده بود.

حاج حسین‌علی پس از سال‌ها رنج و انتظار، زیباترین روز عمرش را با تمام وجود به استقبال خورشید می‌رفت تا بخشندگی خداوندش را همراه با هزاران پرتو نوازشگر خورشید، فریاد کند و با هزاران لب شکرگزار مولایش باشد.محمد فرزند پاییز بود.

پدرش حاج‌‌ حسین‌علی به کار باغداری و کشاورزی و دامداری مشغول بود. مادرش زهراخانم روح پاک او را با تلاوت قرآن و کلام خدا، لطافت می‌بخشید. دوران پرنشاط کودکی را در کنار پدر و مادر و در روستای دروار گذراند. محمد هفت‌ساله آموخته بود تا هر لحظه خود را با نور ایمان در چشمه‌سار فضایل اخلاقی رسول مهربانی و پاکی مطهر سازد. یقین او در هفت‌سالگی سبب شده بود تا بی‌‌وضو نباشد. تحصیلات دوران ابتدایی و راهنمایی را در روستای خود به پایان رساند. مردم شهر و روستا هر روز خود را رهاتر از بندهای ظلم و بیداد فرزندان شیطان می‌دیدند. دست در دست هم و یک‌‌دل ظلم را به اسارت درآورده بودند.

محمد ده سال بیشتر نداشت؛ اما این شور و التهاب را در مردم روستا هنگام برپایی نماز در مسجد احساس کرده بود. قدم‌هایی هر چند کوچک در هم‌صدایی با مردم برمی‌داشت. جثه‌ای کوچک داشت؛ اما حرف‌هایش فانوسی می‌شد برای هدایت دوستانش. بعد از پیروزی انقلاب و زنده‌‌شدن مجدد حوزه‌های علمیه، در سال هزاروسیصدوشصت‌ودو برای ادامه تحصیل به‌‌دلیل علاقه‌مندی‌اش قدم در راهی گذاشت که سراسر نور بود.

وارد حوزه علمیه حاج فتحعلی بیک شد. در کسب علوم دینی و قرآنی از هوش سرشاری بهره‌مند بود. به همین خاطر دروس جامع‌‌المقدمات را در حضور اساتید بزرگواری چون آقایان حاج سیدمحمود ترابی، حاج شیخ محمد ترابی، حاج‌آقا شیخی، حاج شیخ یدالله خراسانی، حاج‌آقا شمسی‌پور و حاج‌آقا قادری به کسب فیض پرداخت.

محمد که تنها پسر خانواده و در حقیقت تنها امید و یاور پدر در امور باغداری و کشاورزی و دامداری بود، در کنار کسب آگاهی در بهترین مکان‌ها و در جوار بهترین بندگان خدا از کمک به پدر در هر کاری کوتاهی نمی‌کرد. لحظه‌ای آسایش نداشت. مسؤولیت سنگین تمام امور و مادر و سه خواهرش را در روزهایی که پدرش به‌ضرورت حضور نداشت بر عهده می‌گرفت و به بهترین شکل انجام می‌داد.

آرام و متین بود. مردم روستا به اعتبار ایمانش و اعتبار راهی که در آن قدم گذاشته بود و به اعتبار تمام خصلت‌هایی که در بندبند وجودش به برکت رزق حلال رشد یافته بود عزیزش داشتند.

بیست‌‌ونهم بهمن‌ماه سال شصت‌ودو محمد پانزده‌ساله دروس مقدماتی حوزه را گذرانده بود؛ اما سودای دیدار یار و رفتن به میدان مبارزه و گسستن تمام بندهای اسارت دنیا و رهاشدن در دریای بیکران عشق حسین^(ع) تمام لحظاتش را در حجره کوچک مدرسه فتحعلی بیک پر کرده بود.

با تعدادی از دوستان خود برای ثبت‌نام به بسیج سپاه مراجعه کرد. ازنظر سن و جثه، شرایط حضور فیزیکی نداشت؛ اما دریغ که دلش رفیق نیمه‌راه جسم کوچکش شده‌‌ باشد.

به پیشنهاد یکی از دوستانش به سراغ برگ‌های هویتی دنیایش رفت. خوب می‌دانست که اعتبار این اوراق اندک‌‌زمانی بیش نخواهد بود؛ بنابراین با تغییر سال تولدش توانست در بسیج ثبت‌نام کند.

با کسب رضایت پدر برای گذراندن دوران آموزشی به‌‌همراه دوستان عازم پادگان ۲۱ حمزه در تهران شدند. سیزدهم فروردین سال شصت‌وسه، چهل‌وپنج روز دوره آموزشی را به پایان رساندند. به کردستان و شهر بانه اعزام شدند. سیاحومه نام پایگاهی بود که محمد همراه دوستانش اولین روزهای مبارزه را تجربه می‌کردند. این مأموریت، که حاصلش امنیت منطقه سیاحومه بود شش ماه طول کشید.

روزها و شب‌های مقر سیاحومه، شاهد حضور یازده ستاره از روستای دروار بود. هر روز که می‌گذشت پرتوی از نور ایمان از مبدأ زهرایی خداوند بر دل‌هایشان می‌نشست. هر ستاره که وسعت پذیرشش بیشتر بود، درخشنده‌تر. شب‌های ناامن و بی‌رحم سیاحومه، شجاعت و دلیری محمد را هرگز از یاد نخواهد برد.

سال شصت‌وپنج برای دومین بار به منطقه عمومی ایلام و برای آزادسازی مهران اعزام شد. در مهران در خط پدافندی مرزی مدتی حضور داشت. سپس دوباره به ایلام بازگشت. گردان قمر بنی‌هاشم^(ع) دامغان از تیپ ۲۱ امام رضا^(ع) در عملیات کربلای ۱ شرکت داشت. حرکات پرشور و سخنان محکم او مایه برکت و حرکت دیگران بود. بعد از عملیات کربلای ۱، دلش را در خرمن عظیم عشق و ایثار و خلوص زبانه‌های نور روزهای کربلای ۱ و خاک‌های مهران جاگذاشته بود.

دل کربلایی‌اش پای ماندن نداشت. خود را برای شرکت در عملیات کربلای ۵ آماده می‌کرد. شب‌های شلمچه، خود را آماده دیدار ستارگان به‌‌خاک‌‌افتاده کرده بود. آن وادی خود را آرامگاه تمام نخل‌هایی می‌دانست که کمرهای شکسته‌شان را به خاک خون‌رنگش می‌سپردند. آن هنگام که سر بریده ستارگان را در شیارهای دامنش جای می‌داد.

محمد نیز انتظار چهارده‌ماهه خود را در سرزمینی که به نام زهرا و قدوم هشتمین فرزند زهرا اعتبار یافته بود، سر به سجده خاکی گذاشت که متبرک به اشک دیدگان هشتمین خورشید بود.

دریای بی‌انتهای جنون شلمچه با ذکر «یازهرا» هزاران مجنون را چون محمد در خود غرق نمود. بهترین ناجی‌اش زهرا^(س) بود. او که هر غریقی را به‌محض رهایی از تن دستگیری‌اش می‌نمود.

شهیدآباد روستای دروار زیارتگاهش شد.

“راهش جاوید باد”