شهید محمدعلی کفتری

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

اگرچه هوا سرد بود و برف شدیدی می‌بارید، زندگی گرم حبیب‌الله کفتری و معصومه خانم با تولد کودکی گرم‌تر شده بود. محمدعلی در هجدهم بهمن سال چهل‌وشش به دنیا آمد. پدرش اهل کار و زحمت بود و مادرش دل‌‌سوز و مؤمن.محمدعلی زیباترین صفات انسانی را از مادر و پدر آموخت و در جمع گرم خانواده بالید و بزرگ شد.

خیلی زود پا به دبستان گذاشت و در مدرسۀ عالمی تحصیلات ابتدایی را به پایان رساند و پس از آن در مدرسه منتظری دورۀ راهنمایی را به آخر رساند. مؤذن مسجد امام حسن مجتبی(ع) بود. صدای خوش، اخلاق و رفتار خوبش زبان‌زد خاص و عام بود که هم کمک‌‌احوال مادر بود و هم عصای دست پدر.
شیفتۀ امام بود و تشنۀ شهادت. وقتی برادر بزرگش عبدالکریم به شهادت رسید با اصرار مادر را راضی کرد برای پدر نامه‌ای نوشت و راهی شد.
دورۀ‌ آموزشی را در سمنان گذراند و پس از آن در تاریخ نوزده تیر سال شصت‌وشش به جزیرۀ ‌مجنون رفت. ده روز از اعزامش می‌گذشت که خبر شهادت عدۀ زیادی از رزمندگان، نه سال پدر و مادر را به انتظار نشاند.به نشانۀ شهادتش کبوتری را پرواز دادند شاید دل پدر و مادرش آرام گیرد.
ُنه سال چشم‌انتظاری و سپس در چهاردهم بهمن سال هفتادوپنج، استخوانی و پلاکی نشان رادمردی او بود که به خاک سرد فردوس رضای دامغان سپرده شد. درود به روان پاکش!

“راهش جاوید باد”