شهید مجتبی مطلبی نژاد

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

امرالله در بهاری که خداوند با هزارویک رنگ زمینش را آذین بسته بود و پرندگان با هزارویک نام او را می‌‌ستودند، چهارمین گل بهاری خودش را در پنجمین روز بهار سال هزاروسیصدوچهل‌‌وهفت در آغوش گرفت. سرزمین خشک و تب‌‌دار روستای فرات تن‌‌پوش سبزش را بر تن کرده بود. مجتبی نام زیبایی بود که برای او انتخاب کردند تا در جاری ایمان و توکل امرالله و همسرش، فطرت پاکش متجلی شود.

کودکی مجتبی در روستای فرات کنار پدر و دیگر اعضای خانواده می‌‌گذشت.امرالله کشاورزی پرتلاش بود. مجتبی هم در کنار پدر کشاورزی می‌‌کرد و درس هم می‌‌خواند.

تحصیلات دوره ابتدایی را در مدرسه ملاصدرا و راهنمایی را در مدرسه علامه طباطبایی فرات با موفقیت گذراند؛ اما مجتبی چون قطره‌‌ای در آرزوی دریای بی‌‌انتهای علوم دینی بود. به دنبال فرصتی بود تا خود را به این دریای بیکران متصل کند. پس برای ادامه تحصیل حوزه علمیه دامغان را انتخاب نمود و از دلش راهی به اقیانوس معارف دینی و الهی گشود. راهی دامغان و حوزه علمیه شد و از محضر اساتید و بزرگانی چون حجج اسلام آقایان حجت‌الاسلام نعیم‌‌آبادی، حجت‌الاسلام ترابی و حجت‌الاسلام فوادیان و اساتید دیگری بهره‌‌مند شد. هنوز دروس مقدماتی را به پایان نرسانده بود روح بلند مجتبی حوزه علمیه دامغان را ترک کرد و در سال شصت‌‌وشش راهی قم شد.

چند ماهی از ماندنش در قم می‌‌گذشت که در میدان‌‌های رزم، دوستان مبارزش که بر سر جان‌شان با معشوق معامله کرده بودند، نیاز به کمک داشتند. پس راهی میدان شد و جهاد در راه خدا را واجب‌‌تر از هر کاری دانست.

راهی میدان مبارزه شد. عطر خوش وصل مشام جانش را معطر کرده بود. بعد از چند مرحله حضور، در قسمت اطلاعات عملیات مشغول رزم بود که گازهای خردل، نوید بهشت را در شش‌‌هایش جاری کرد.

دیگر هوای دنیا با نفس‌‌هایش سازگار نبود و این یعنی چند قدمی تا دروازه بهشت. مجتبی این را خوب فهمیده بود. اسفند شصت‌‌وشش منطقه ماووت میعادگاه او بود.

مجتبی در آخرین روز زمستان در بلندترین نقطه زمین به خداوند خویش تعظیم کرد. پیکر پاکش به طواف گرد خورشید مشرق‌‌زمین شتافت و در مبارک بهاری که روستای فرات همانند نوزده سال قبل، آمدنش را تجربه کرده بود، او را در آغوش سبز خود جای داد و حالا گل پرپر و سرخ خود را مشتاقانه در آغوش می‌‌فشرد.

“راهش جاوید باد”