شهید شعبان مربی طزره

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

خانۀ مشهدی علی‌اصغر سال‌ها سوت‌‌وکور بود و جای سروصدای بچه در آن خالی که یک‌‌باره روزنه‌ای قلب این مرد خدایی را روشن کرد و به دلش برات شد تا با توسل به امام رضا^(ع) موجبات گرمای خانه‌اش را فراهم کند. زندگی آن‌ها سخت بود و نبود امکاناتی چون آب و برق و از همه مهم‌تر وضع مالی نامناسب شده بود مزید بر علت؛ اما با آمدن این طفل شادی و شعف سرای آن‌ها را فراگرفت و چون این تقارن با ماه شعبان قرین شد نامش را شعبان گذاشتند.تولدش در روز دوم فروردین­ماه سال هزاروسیصدوچهل‌ونه شور و نشاط سال جدید را نیز دوچندان کرد.

از همان کودکی علاقه‌‌مند به مسایل دینی و مذهبی بود و دست در دست پدر راه مسجد را در پیش گرفت و زمزمۀ لب‌هایش سرودهای دینی، مذهبی بود.علاقۀ زیادی به پدر داشت و در کارها از جمله آوردن نفت، هیزم و خرید و … به ایشان کمک می‌کرد.

بزرگ‌تر که شد در تربیت برادران و خواهرانش چون پدری دل‌‌سوز، کوشا بود و مسایلی چون اخلاق و نماز را به آن‌ها یاد می‌داد.پس از گذراندن دوره ابتدایی و راهنمایی وارد دبیرستان شد و در کنار تحصیل چوپانی هم می­کرد.

حالا دیگر نه تنها به تکالیف درسی خودش اهمیت می‌داد، می‌خواست برادر و خواهرهایش هم نمونه باشند. به همین منظور به درس آن‌ها هم رسیدگی می‌کرد. مجرد بود و اولین فرزند خانواده و مهربان به حال پدر و مادر. هیچ‌گاه با لحن تند پدر و مادر را خطاب نکرد.

ساکت بود و آرام. اگر ساعت‌ها در جمعی می‌نشست صدایش درنمی‌آمد. نصیحت‌پذیر بود و تأثیرگذار. سلیقۀ بی‌نظیری داشت. خوش‌تیپ بود و منظم. مظلوم و دلسوز؛ ساده و بی‌آلایش؛ خالص و بی‌ریا. بیشتر سعی می‌کرد شنوندۀ خوبی باشد تا سخن بگوید.

هیکل ورزیده‌ای داشت و در فوتبال و شنا حرف‌هایی برای گفتن داشت. در استخر طزره که به طول و عرض پانزده در سی متر بود به گواهی دوستان سه دور بدون وقفه شنا می‌کرد.

در کارهایی که احتیاج به نوآوری داشت فکرش خوب کار می‌کرد و او که چند تا تیر از جبهه آورده بود به فکر طراحی و ساخت اسلحه افتاد. با همراهی دوستانش با استفاده از چوب و دیگر وسایل موفق به ساخت تفنگی شدند که شلیک می‌کرد.

کم‌کم دلش برای جبهه پرمی‌کشید. هنوز چند تا از امتحان‌هایش مانده بود اما جبهه را بر تحصیل ترجیح داد و رفت. حتی فوت پدر هم مانعی برای حضور او و ادای تکلیفش نشد. با شنیدن فرمان امام^(ره) برای رفتن به جبهه، دیگر سر از پا نمی‌شناخت تا جایی که دیگر حرف‌های مادر، که «تو در نبود پدر سرپرست خانواده‌ای!» نیز سر سوزنی در او تأثیر نداشت و می‌گفت: «من باید بروم! پدرم نیست خدا که هست و او بهترین حافظ و نگهبان است!»

به هر حال داوطلبانه از بسیج اعزام شد و حضور دویست‌وبیست روز در منطقه از برگه‌های طلایی عمرش محسوب می‌شد.

سرانجام در عملیات مرصاد منطقۀ اسلام‌آباد غرب در تاریخ پنجم مردادماه سال هزاروسیصدوشصت‌وهفت براثر اصابت تیر مستقیم به ندای حق لبیک گفت و به خیل دوستان شهیدش پیوست. پیکر پاکش پس از انتقال به شهرستان دامغان و شناسایی تشییع باشکوهی شد و در جوار امامزاده‌‌اسماعیل روستای طزره به خاک سپرده شد.

روحش شاد و راهش پر رهرو باد.

“راهش جاوید باد”