شهید احمد قربعلی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

ذوق و شوق بی‌نظیری وجود اسدالله و فاطمه را فراگرفته بود. نخستین فرزندشان داشت صحن و سرای ساده آنان را به نور ولادت خود روشن می‌کرد. خرمی بهار با شادابی چهره نوزاد درآمیخت و دوم اردیبهشت‌‌ماه سال هزاروسیصدوچهل‌وپنج در خاطره خانواده و این سرزمین جاودانه شد. شهیدی زاده شد.

شهیدی که پیش از آن، خانواده نامش را احمد نهاده بود. اندک‌اندک بالید و راهی دبستان شد. دوران ابتدایی را با همه افت و خیزها و درد و رنج‌های یک کودک روستایی به سرآورد و نوجوانی برومند شد. مدتی را به کارگری گذراند اما پدر، فرزند را با همدلی خود او در پی گوسفندی چند روانه صحرا کرد.

روح و جسم احمد بالغ شد و سر از پادگان آموزشی چهل‌دختر شاهرود درآورد. سال شصت‌‌وچهار گیرودار جنگ تحمیلی بود که سرباز جوان ما پس از گذراندن دورۀ آموزشی، به دانشگاه جبهه‌های جنگ وارد شد تا در روز موعود گواهی اخلاص و ادب و جانبازی او امضا گردد. منطقه حاج‌‌عمران نقطه پرواز ملکوتی او بود. جایی که احمد قربعلی در تیررس دشمن بی‌مایه قرارگرفت و خانۀ اسدالله و فاطمه را مهبط فرشتگان ساخت. روز دوازدهم فروردین‌ماه سال هزاروسیصدوشصت‌وشش درحالی­که هنوز بیست‌ویک­سالگی خود را به پایان نبرده بود، مأموریت این‌‌جهانی خود را به پایان برد و در شهیدستان حسن‌آباد دامغان آرمید.

   “راهش جاوید باد”