شهید علی اصغر علی محمدی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

خورشید پانزدهم مهرماه سال هزاروسیصدوچهل، در آسمان روستای حداده می‌‌تابید که نوزادی با آهنگ گریه به فاطمه و محمد سلام کرد.

محمدآقا کارگر راه‌‌آهن بود. علاوه بر آن باغدار هم بود. گوسفندانی را هم پرورش می‌‌داد. فاطمه نیز همسر مهربانش را دوست داشت و با ایمان و توکل به خداوند، شکرگزار نعمت فرزند بود. محمدآقا نامش را علی‌اصغر گذاشت تا از همان کودکی عشق به علی^(ع) و خاندان پاکش در دل فرزند زنده بماند و رشد کند. علی‌‌اصغر اولین فرزند آن‌‌ها بود. او در کنار پدر و مادر در روستای حداده بزرگ می‌‌شد.

تحصیلات دورۀ ابتدایی را در روستا گذراند؛ اما به دلیل کمبود امکانات در روستا تحصیلاتش در پایان همان دوره متوقف شد. به تهران مهاجرت کرد و در کنار پسرعمه خود به حرفۀ آهنگری مشغول شد. بعد از مدتی کار و تلاش یک جوشکار ماهر شده‌‌ بود.

روزهای نوجوانی‌‌اش، که رنج مردم از ظلم و بی‌‌عدالتی رژیم شاه به اوج رسیده‌‌ بود و زمزمه‌‌هایی از جنس رهایی و آزادگی در میان مردم جان گرفته‌‌ بود، امام و صحبت‌‌های ایشان مرهمی بود بر آلام مردم زجرکشیده و شوری تازه در دل بی‌تاب جوانانی چون علی‌‌اصغر ایجاد کرده بود. فعالیت‌های مخفیانه ضدرژیم در پایتخت روز به روز بیشتر می‌‌شد و علی‌‌اصغر نیز یکی از هزاران جوان جویای حقیقت، روزها کار می‌کرد و شب‌‌ها را همراه دوستان به شعارنویسی روی دیوارها و پخش اعلامیه به صبح می‌‌رساند.

بهمن‌‌ماه پنجاه‌‌وهفت او جوانی هفده‌‌ساله بود و شادمان از به‌‌ثمررسیدن انقلاب. پس از گذشت یک سال از انقلاب و شروع جنگ او همچنان در تهران بود. چرخ زندگی در سایۀ ایمان به خدا می‌‌چرخید. علی‌‌اصغر جوش‌‌کار، بخشی از درآمد خود را برای کمک به پدر و مادر و برادر و خواهرش هزینه می‌کرد. به خانواده‌اش عشق می‌‌ورزید و به پدر و مادر احترام زیادی می‌‌گذاشت.

او برای گذراندن دوره سربازی از فرصت استفاده کرد و داوطلبانه دورۀ خدمتش را جنگ در راه خدا انتخاب کرد. به منطقۀ جنوب و دزفول اعزام شد و در لشکر ۲۱ حمزه ارتش جمهوری اسلامی به مبارزه و جهاد مفتخر شد. در سیزدهم مهرماه سال پنجاه‌‌ونه درست زمانی که بیست‌‌ساله می‌‌شد، در منطقه عمومی دزفول و در نزدیکی پل کرخه براثر اصابت گلوله دشمن به سرش به دیدار خداوند شتافت و پاداش مبارزاتش را به بهترین شکل به دست آورد. بیست روز بعد پیکر پاکش را به روستای حداده و مزار شهدا بردند.

فاطمه‌‌خانم که علی‌‌اصغر را به علمدار کربلا سپرده بود، به استقبال پسرش شتافت و مفتخر شد که علی‌‌اصغرش علمدار نهضت امام خمینی شده است. اولین پرچم شهادت را بر مزار شهدای حداده برافراشت تا چراغ راهی باشد برای تمام جوانان روستا.

“راهش جاوید باد”