شهید عباسعلی عزآبادی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

در آتش و درد و داغ پا به جهان نهاد تا از آتش و درد و داغ جهان نهراسد. در عظیم‌ترین شب سال هزاروسیصدوچهل‌‌وچهار، شب تقدیر، شب نزول قرآن و در بیست‌‌وپنجمین روز سردترین ماه سال، گرمابخش خانواده‌اش شد. در حالی به مادرش لبخند زد که زهرخند مرگ ناگهانی سه فرزند، جرعه جام جنون را در جان مادر می‌ریخت. او آمد تا تسلی‌‌بخش دردها و مرهم زخم‌های تن مادری شود که در پی نجات فرزندان فروخفته در دود و آتش، آبله بر پیکر و جراحت بر جان داشت.

آن روزها خانواده‌‌اش در روستای کامران‌آباد دامغان به سر می‌بردند. پس از چهل روز نوزاد، عباسعلی نامیده شد تا شیوه شهادت دو ابرمرد تاریخ، عباس و علی^(ع) را پی‌گیرد و هم‌‌چون پیشوایش علی^(ع) در ماه رمضان و در گرامی‌‌ترین شب سال، شب نزول روح به زمین، جان خویش را در پیشگاه معبود قربان کند تا روانش در آسمان جاودانه شود.

 کودکی‌هایش با شیطنت و شور و شیرینی‌های به‌‌جاماندنی در روستا گذشت. سپس ساکن شهر دامغان شدند و تحصیلات ابتدایی و راهنمایی را پشت‌‌سر گذاشت. پدر در پی قوت لایموت به تهران می‌رفت. انقلاب اوج گرفت و عباس سیزده‌ساله هم‌زمان با تحصیل در مقطع راهنمایی همراه مردم شد و شعارهای «مرگ بر شاه!» را بر دیوار شهر نگاشت تا با همه خردی‌اش بزرگ باشد. انقلاب که پیروز شد به بسیج محل پیوست و پاسداری از امنیت مردم را رونق بخشید.

هنوز شانزده سال بیشتر نداشت که پا در معرکه نهاد و دلاورانه به صفوف استوار شیرمردان مدافع وطن درآمد. هفدهمین سال عمرش نخستین سال جاودانگی او در فردوس برین شد و بیست‌وسوم تیرماه سال شصت‌ویک «عند ملیک مقتدر» متنعم گردید و پیکر به‌خون‌نشسته‌اش در خاک سرخ فردوس رضای دامغان آرمید.

“راهش جاوید باد”