شهید احمد عالمی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

احمد در نهم اسفند سال هزاروسیصدوسی‌‌ودو در دامغان دیده به جهان گشود. پدر، مشهدی حسین مردی زحمت‌‌کش و با ایمان بود که با نان حلال فرزندانش را بزرگ کرد.

احمد تا ششم ابتدایی درس خواند و سپس به شغل قنادی و بعد از مدتی به حرفه نقاشی روی‌‌ آورد. تا قبل از شروع سربازی نزد نقاشان ساختمان شاگردی می‌‌کرد و بعد هم نقاشی اتومبیل را پیش گرفت.

در دوران جوانی اهل نماز و انجام تکالیف الهی بود. در سال هزاروسیصدوپنجاه‌‌ویک به سربازی رفت. در آن دوران فکر و نگاه او تغییر کرد. حال‌‌وهوای انقلابی در سرش بود. تلاش می‌‌کرد برادران خود را نسبت به آنچه پیرامون آنان می‌گذرد هوشیار کند. چیزی نگذشت که افکار برادران او تغییر کرد و خانواده شهید احمد عالمی جزء کوچکی از مبارزین شهر دامغان شدند.

علاقه او به مسائل اعتقادی و مذهبی بیشتر شده بود. در بین اقوام به یک عنصر باایمان و مذهبی و انقلابی شناخته می‌شد. کتاب‌‌های مذهبی را مطالعه می‌کرد و در ساعاتی که مشغول کار نقاشی بود سخنرانی بزرگانی مانند دکتر شریعتی، فلسفی، فخرالدین حجازی و… را گوش می‌کرد. در جلسات تفسیر و هیئت‌های مذهبی مثل دعای ندبه، دعای سمات که در مسجد جامع دامغان تشکیل می‌شد شرکت فعالی داشت.

با تبعید آیت‌الله خزعلی در سال پنجاه‌‌وپنج به دامغان فعالیت‌های مذهبی و انقلابی او بیشتر شد. با شروع انقلاب اسلامی در ایران و گسترش اعتراضات مردمی به شهرستان‌ها جزء اولین عناصری بود که در مجالس و محافل سیاسی و مذهبی شرکت می‌کرد. هم‌دوش جوانان انقلابی در سر‌‌وسامان‌‌دادن جلسات مذهبی و جذب نوجوانان و افراد به مسجد و کانون‌های انقلابی و راه‌‌اندازی تظاهرات خیابانی سر از پا نمی‌شناخت. 

 در سال هزاروسیصدوپنجاه‌‌وهفت در اوج تظاهرات و حرکات انقلابی، چندین بار توسط شهربانی دامغان دستگیر و شکنجه‌ شد. چون مدرکی از او در دست نداشتند آزادش کردند. او از چهره‌های شناخته‌‌شده انقلاب در شهرستان دامغان بود.

در سال هزاروسیصدوپنجاه‌‌وشش بنا به سنت و تکلیف الهی ازدواج کرد و ثمره این ازدواج پسری بود که به عشق امام خمینی^(ره) نام او را روح‌الله گذاشت.

با پیروزی انقلاب اسلامی، برای حفظ دستاوردهای آن، کسب‌‌وکار خود را رها کرد و به جمع پاسداران پیوست و به‌‌عنوان نیروی رسمی سپاه مشغول به کار شد. احمد از مؤسسین  تشکیل سپاه در شهرستان دامغان بود.

در غائله کردستان جزء اولین نیروهای داوطلبی بود که برای نجات آن از دست عوامل ضدانقلاب با تعدادی از پاسداران عازم منطقه شد. برای دومین بار عازم کردستان بود که در بیست‌‌و‌‌ششم اسفندماه هزاروسیصدوپنجاه‌‌وهشت براثر سانحه رانندگی در محور عباس‌‌آباد-ورامین به شهادت رسید. روح پاکش قبل از رسیدن به منطقه به دیار حق شتافت. مزارش در گلزار شهدای فردوس رضای دامغان است.

“راهش جاوید باد”