شهید احمد مریمی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

«وَ لاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاء عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ»

نامش احمد؛ اما در گفتن شهرتش نفس کم می­آورم؛ وقتی صحبت از جانباز است، سخن از مردی است که می ­ماند؛ صبور و سخت چون کوه.جانباز یعنی در عاشقی بی­ حد و بی اندازه بودن. جانباز یعنی دفتر خاطرات جنگ؛ یعنی نفس­هایش پر از شمیم راز؛ جانباز یعنی زخمی در هجوم بی­امان خون و خنجر؛ اما هم­چنان رو به درگاه عشق آورده است و هوش از سر افلاک می­ برد راز و نیازش.

روی دست تابستان سبز شد و در تابش آفتاب گرم لبخندهای پدر و در آوازهای لالایی عاشقانۀ مادر کنار گهواره­ اش رویید. فصلی به نام آینه آغاز شد؛ لبریز نور و ترانه و آواز. مثل همۀ قصه­ ها، قصه آمدنش با نام خدای مهربان شروع شد.

مردادماه سال هزاروسیصدوسی­و­شش، با به سر آمدن دقیقه­ ها و ثانیه­ ها، انتظار به پایان آمد و عطر تولدش در فضای خانۀ آقا اسماعیل پیچید و پدر نامش را نام عشق و ساغر یک­صدوبیست­ وچهارهزار پیغمبر، احمد نهاد و احمد برازنده ­ترین نامی بود که پدر برایش برگزید.

در شهر ری تهران به دنیا آمد. غرق نگاه محبت و کرامت پدر و مادر متدینی بود که هر روز با عشق و اخلاص و توکل به خدا و به مدد و عنایت اهل بیت^(ع) او را پروراندند.

 تحصیلاتش را تا سوم راهنمایی در زادگاهش گذراند و پس از آن به شغل آزاد روی آورد.

فصل شورانگیز جوانی­اش با فصل رهایی مردم میهنش گره خورد و از او شیدایی سراپا شور و طوفان ساخت. در جاری رود تکبیر و فریادهای ظلم‌ستیزانۀ مردمان میهنش قرار گرفت.

پس از پیروزی انقلاب در راه پاسداشت ارزش­های انقلاب به گروه چریکی جنگ­های نامنظم شهید چمران پیوست و همواره پای در رکاب دفاع از آرمان‌ها­ی انقلاب و مبارزه با اشرار و ضد انقلاب در کردستان و یا در هر جای دیگر از سرزمین پاکش بود. مرید و لبیک‌گوی پیر جماران و دل­بسته انقلاب اسلامی.

شروع جنگ، سرآغاز دیگری برای اعتلای ارزش­های والایش بود. در راه دفاع از میهن در برابر متجاوزان به دین و آیین، در کنار رزمندگان غیور و دلاور بسیجی، به پیکاری بی­امان در برابر خصم زبون پرداخت و از اسلام و سرزمین ایمانی‌اش تا پای جان دفاع کرد. به راه سرخ پرستوهای مهاجری که به‌سمت بی­کرانگی ­کوچ می­کردند، پای نهاد.

چشم­هایش رود خروشان نور و مردی از جنس پاک آینه بود. احمد در جبهه­ ها جزء کادر یکی از گردان‌های لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله ^(ص) بود و سال­ها در جبهه­ ها، جان‌فشانی و پایداری کرد. طلوع عشق در امواج خاکی بود و بغض دریا و ذوق طوفان داشت. در میان شعله­ های سرکش جنگ مردانه پای نهاد و تا اوج دقایق­های سرخ، پا به پای باروت و خون و موج جنون به پیش می­رفت. شوق شهادت در دلش موج می­زد و دل از جان و جهان بر کنده بود.

تک ­سوار رخشنده ­تر از خورشید چون با خدا نشسته بود، عطر نفس‌های ربنایش به بوی خدا آغشته بود. هفت بار مجروحیت و اصابت تیر و ترکش به جای جای پیکرش، لحظه­ای او را از راه و مرامش برنگرداند. سه بار زخم­ های شیمیایی به جانش کارگر شد؛ اما با این همه، قصۀ جان­فشانی­ های پی­ درپی ­اش هم­چنان پابرجا بود.  

دلیرمرد سرزمین غیرت و عشق در سال هزاروسیصدوشصت­ وشش ازدواج کرد و سعید و سحر، ستاره­های آسمان زندگی­ مشترک او و بانوی زلال زندگی­اش، زهراخانم صادقی بودند.

احمد آسمان­ مردی صمیمی، تکیه­ گاهی مطمئن برای خانه و خانواده و بهترین بابای دنیا برای جگرگوشه­ هایش بود. مردی که گلبرگ جسمش آماج زخم­ های فراوان بود. نازک­تر از گل به خانواده­اش نمی­گفت و هیچ­وقت در برآوردن خواسته­ های‌شان کوتاهی نمی­کرد.

بعد از پایان جنگ، احمد به روستای کلاته­ ملای دامغان برگشت و به تأسیس مرغداری اقدام کرد تا به نوبۀ خود سهمی در شکوفایی اقتصاد و بازسازی میهنش داشته باشد. عاشقانه و پرتلاش کار می­کرد و هم‌چنان به ستون استعانت پروردگار پیچیده بود.

سال­ها از پی هم می­گذشت و مردی که خدا او را در کوه­های سر به فلک کشیده و پر برف کردستان و در دشت­های سوزان خوزستان آزموده بود و ایثار و عشق و عمل و صبر و وفا، تمام محتوای پرونده‌اش بود. سابقه پنج سال و اندی حضور در جبهه­ های نبرد و برداشتن زخم­های شیمیایی و نابیناشدن یک چشم؛ و هر روز که می‌گذشت، جای زخم­های دشمن بر تنش گل می­کرد و ذره­ذره شمع وجودش آب می­شد؛ اما خزان کجا و احمد کجا! درخت، فصل خزان هم درخت می­ماند و او برپاترین افتادۀ خاک بود و خدا دلش نمی­آمد از او جان بگیرد، می­خواست ذره ذره تمام او را شهید کند.

احمد هر روز داغ بر دل و آه بر لب، جان به جانان می­داد. صبور و شکیب، تن به بستر سپرده بود و به وصال می­اندیشید. با وسعت دردی فراتر از حجم طاقت. به رویای گل و پنجره ایمان داشت. نگاه می­کرد و دلش روشن بود به بوی بهشتی که از جاده­ های باز شهادت می­ وزید.

هم­رزم مردان غیرت و حماسه و غرور، به همت و چمران و جهان­ آرا می‌اندیشید؛ به آینه­ داران ثابت­قدم و به عاشق­ترین مردان روزگار؛ به داغ سرخ جدایی و غربت لحظه­ ها و به حکمت پروردگار.

از پیکرهای پاره پاره می­گفت و از زخم بال پرستوها؛ از شور دل­های عاشق؛ از جبهه آتش و خون؛ فکه و مجنون و فاو؛ و هر فصلی را از ابتدا عاشقانه می‌خواند. از غیرت و جان­فشانی و بی­نشانی سخن می‌راند.

پیمانۀ وجودش لبالب درد بود و شمع روشن عشق در بزم جانش می‌درخشید. قصۀ دلدادگی­ هایش را جای­ جای خانه­ اش و تخت­ های بیمارستان، با قلم سرخ خون نگاشتند. در ذهن دردهایش آوای زخم­ها جاری بود.

دردکشیدۀ عشق و چشیدۀ زهر هجر، سرانجام پس از سال­ها آشنایی با راه و رسم حق ­ستایی و تحمل رنج­ ها و آلام فراوان، دور از هیاهو و فارغ از قیل و قال­های دنیا، مثل کبوترهای عاشق و زخمی، ناب­ترین لحظه­ های پر کشیدن و جان­ نثاری را تجربه کرد.

تمام رنج­ها و غم و غصه­ هایش سر آمد. آینه تقوا و ایمان، آرام، هم‌دوش دعا به زیارت آفتاب رفت و عاشقانه بر قله­ های سرافرازی خیمه زد و نامش تا ابد در دفتر گل‌واژه­ های عاشقی جاودان و سرافراز و سبز ماند. با بال عشق تا اوج ستاره ­ها به دیدار خدایش شتافت.

زخمی سال­های نبرد و راوی قصه ­های سنگر، پس از تحمل بیش از نهصد روز در بستر، در تاریخ هفدهم آبان هزاروسیصدونودوپنج به آسمان پر کشید و تا بلندای آبی اشراق رفت. جانی که سرشار خدا بود، به خدا پیوست.

پیکر پاکش پس از تشییع بر روی موج دست­ های عاشقان و در فریادهای الله‌اکبر، در باران زلال اشک­ها و دود اسپند و آه، در گلزار شهدای روستای کلاته­ ملای دامغان آرام گرفت. نام و یادش جاودانه باد.

“راهش جاوید باد”