محمد علیزاده برمی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

تو آمدی و قدم‌های سبزت به زیبایی تولد یک ستاره بود. سال هزاروسیصدوسی‌وپنج، خورشید وجودت، اولین روز طلوعش در خانه‌ای بود که اطلسی‌ها هر روز به ناز به تمنای وجود خورشید می‌نشستند. پدر نوای خوش توحید در گوش تو سرود و در زیر بارش لبخندها نام تو را به زیبایی گل‌های محمدی و به عشق آخرین سفیر رسالت، محمد نهاد. در روستای برم دامغان به دنیا آمدی و در تهران بزرگ شدی.

در تمامی دوران تحصیل سرآمد هم سن و سالان بودی! پس از گرفتن دیپلم و پشت سر گذاشتن خدمت سربازی عطری که حریم دلت را پر کرده بود، عطر بیداری و حرکت، تو را مست و شیدا نموده بود. برای تو سکون و سکوت معنایی نداشت. چون رود خروشان و پیوسته، جاری به شوق تا ساحل آرزوها روان بودی. حرکت در مسیر پر جنب و جوش و انقلابی ملتی خداباور، ثمره‌اش بیداری دل‌ها بود و تو همان محمدی بودی که شیرینِ مادر و رؤیای خواهر و برادرهایش، با آن مهربانی و زلالی همیشگی، خستگی برایت معنا نداشت. ظلم و جور دلت پاکت را محزون می‌کرد. تو برای پیروزی انقلاب از هیچ کوششی فروگذار نکردی! تو به دنیا نشان دادی که قدرت ایمان مافوق همه قدرت‌هاست! از همه مظاهر دنیوی دل بریدی و تمام عشق‌ها را فدای معبود نمودی.

پس از آمدن مردی از تبار خورشید به آرزوی دیدار مراد خویش رسیدی! نام بلند امام خمینی برای تو سراسر شور و عشق و امید بود. تک سوار جاده ایمان بودی و رنج مردم میهنت دلت را به درد می‌آورد. کار هر روزه‌ات شرکت در تظاهرات بود و فراهم آوردن زمینه‌های پیروزی انقلاب. پا به پای جوانان و مردم میهنت با ستم در افتادی تا سرانجام در نوزدهم بهمن پنجاه‌وهفت مورد اصابت گلوله دشمن قرار گرفتی و در تهران منطقه باغ شاه، شاهد آخرین لحظات و مناجات تو با معبود گشت و تا بی نهایت پر کشیدی. روح بلندت در جوار بهشتیان و اولیا متنعم باد. گلزار بهشت زهرای تهران، قطعه ۲۱ تنها یادگار و نشان زمینی توست.

“راهش جاوید باد”