شهید عزت الله حسنی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”                      

ششمین روز اردیبهشت‌ماه هزاروسیصدوسی‌ویک، هوا در اوج لطافت و زیبایی بود. بلبلان بر شاخ سبز درختان غزل می‌خواندند و گل‌ها دامنۀ سبز کوه‌های روستا را آذین می‌بستند که خبر ولادت عزت‌الله را نسیم در روستا پراکند.

عزت‌الله فرزند اکبر و زهرا از خطۀ سرسبز کلاته‌رودبار دامغان، روزهای پرنشاط کودکی را در سایۀ مهر و محبت پدر و مادر در همسایگی کوه و چشمه و درخت گذراند. به دبستان رفت و خواندن و نوشتن آموخت. سیکل را گرفت و وقتی جوانی برومند شد با خانم «فاطمه سرپرست» دختری از بستگان وصلت کرد و پدر هشت فرزند شد.

وی تا روزهای آغاز جنگ تحمیلی در ذوب‌آهن مشغول کار بود و به ‌‌محض‌‌ آن‌که دشمن غاصب قصد سرزمینش را کرد در جبهه‌های نبرد حاضر شد. به‌عنوان راننده سنگین و مدتی را هم در ستاد تخلیه شهدای اندیمشک مشغول خدمت شد.

یازدهمین روز از فروردین سال هزاروسیصدوشصت‌ویک، در منطقۀ رقابیه از ناحیۀ دست، کمر، سر و چشم مجروح شد و بیست سال بدون آن‌که خم به ابرو بیاورد با درد و بیماری دست‌وپنجه نرم کرد و سرانجام نهمین روز خردادماه هزاروسیصدوهشتادویک پس‌‌از سال‌ها تحمل رنج و درد و بیماری به آرزوی دیرینه‌اش، شهادت دست یازید.

مزار عزت‌الله حسنی در فردوس‌رضای دامغان تا همیشه یادآور خوبی‌ها و مهربانی‌های صاحب‌دردیست که هیچ‌گاه از درد سخن نگفت.

    “راهش جاوید باد”