شهید میکائیل هراسانیان

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

دومین روز از دومین ماه زمستان هزاروسیصدوچهل‌‌وچهار بود. سوز زمستانی در کوچه‌‌های روستای کلاته سرک می‌‌کشید. کمتر کسی در این هوای سرد بیرون از خانه بود؛ اما خانۀ حسینعلی هراسانیان گرم‌‌تر از همیشه بود. نوزادی که به‌‌ تازگی قدم در این خانه گذاشته بود گرمای خانه را صدچندان کرده بود.حسینعلی نام این فرشتۀ کوچک را میکائیل گذاشت. میکائیل کوچک تحصیلات ابتدایی خود را در زادگاهش گذراند. از همان کودکی در تظاهرات ضدرژیم شرکت می‌‌کرد. از هر فرصتی برای کمک به خانواده استفاده می‌‌کرد. هم کشاورزی می‌‌کرد و هم چوپانی.

میکائیل مهربان بود و دوست‌‌داشتنی. نمی‌‌توانست نسبت به وضعیت معیشت خانواده بی‌توجه بماند. ترک تحصیل کرد و در کارگاه جوشکاری مشغول‌‌ به ‌‌کار شد. در کنار جوشکاری به فوتبال و کارهای الکتریکی هم می‌‌پرداخت. او در یکی از کارهایش به‌‌ وسیلۀ چند متر سیم و تعدادی باطری قلمی، تمام قسمت‌‌های خانه را برق‌‌کشی و روشن کرد. هم‌‌چنین در کمک‌‌رسانی و ارسال اجناس به جبهه‌‌ها بسیار فعال بود. در هجدهم مهرماه سال شصت‌‌وسه بود که برای خدمت سربازی وارد لشکر ۸۱ زرهی شد و به مدت چهار ماه در منطقۀ میمک در ارتش به خدمت مشغول شد.

بیست‌‌وچهارم بهمن‌‌ماه سال شصت‌‌وچهار در منطقۀ میمک از ناحیۀ سر مورد هدف قرار گرفت. پلاک، نشانه‌‌ای برای شناسایی میکائیل شد و گلزار شهدای کلاته دامغان او را در آغوش گرم خود جای داد.

“راهش جاوید باد”