شهید موسی دشتی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

در ششمین روز مردادماه سال ‌‌هزاروسیصدوسی‌‌وهفت موسی فرزند قلی در روستای خراسانلو از توابع هشترود تبریز دیده به جهان گشود. دیری نپایید که تیغ بی‌‌دریغ جفای روزگار او را از آغوش گرم و مهربان مادر جدا کرد و مادر روی در نقاب خاک کشید.

سختی روزگار و اجبار معیشت، فرصت بچگی‌‌کردن را از موسی گرفت و او که هنوز خردسالی بیش نبود از همان دوران کودکی شروع به کار کرد. تا دوم ابتدایی درس خواند و کارگری و لوله‌‌کشی را پیشۀ خود کرد.

در اوایل دهه پنجاه به‌‌همراه تعدادی از همشهری‌های خود برای امرار معاش و یافتن کار به دامغان کوچ کرد. تخصصش لوله‌کشی ساختمان بود. ابتدا کارهای پیمان‌کاری شهرداری و مردم را انجام می‌داد. کم‌کم مغازه‌ای گرفت و در شهرداری هم کارمند شد. در سال پنجاه‌‌وهفت از دختری که در همسایگی مغازه‌اش زندگی می‌کردند، خواستگاری نمود و با او ازدواج کرد. حاصل ازدواجشان چهار فرزند دختر شد.

به‌‌خاطر هزینه سنگین زندگی و درآمد کم، مجبور بود در شبانه‌‌روز حداقل ده ساعت کار کند. با وجود خستگی ساعت‌‌ها کار و تلاش، از شرکت در مجالس مذهبی و نماز جماعت غافل نمی‌شد. به دعای توسل خیلی توجه داشت.

چند بار به جبهه اعزام شد و دویست‌‌وپنجاه‌‌ونه روز به دفاع جانانه از مرز و بوم میهنش مشغول بود.

سمت‌‌هایش در جبهه تک‌‌تیرانداز و کمک‌‌آرپی‌‌جی‌‌زن بود.

آخرین بار در آبان‌‌ماه سال هزاروسیصدوشصت‌‌وپنج به جبهه رفت و در چهارم دی‌ماه همان سال در منطقه شلمچه اصابت تیر و ترکش به جسم پاک موسی، او را تا خدا برد و در عملیات کربلای ‌‌۴ مفقودالأثر شد.

فرزند اول شهید در آن‌‌ زمان فقط هشت سال داشت. حدود سه سال بعد در نیمه مرداد‌‌ماه سال شصت‌‌وهشت، پاره‌‌های پیکر پاکش به همراه پلاک که حاصل تلاش گروه تفحص بود، در دامغان، به همراه شش شهید دیگر تشییع و به خاک سپرده شد.

“راهش جاوید باد”