شهید مسلم کاظم زاده

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

صبور بود و مؤدب؛ با سلیقه و منظم و مرتب؛ مجرد و فرزند اول خانواده؛ بیستم آذرماه هزاروسیصدوچهل در تهران به دنیا آمد. در خانواده‌ای که نورش را از تلاوت قرآن گرفته بود. زیر سایۀ پدر و چتر مهربان مادر بزرگ شد. دوره ابتدایی را در نازی‌آباد تهران گذراند و هنگامی که می‌خواست به مدرسه راهنمایی برود همراه خانواده به حسین‌آباد دامغان کوچ کردند.

درس‌خوان بود و زرنگ. در رشتۀ برق دیپلم گرفت. غیر از برق که رشتۀ تحصیلی‌اش بود لوله‌کشی و رانندگی را نیز از پدر آموخته بود.
پدرش حبیب‌الله می‌گوید وقتی می‌خواست به مدرسۀ راهنمایی برود، سه کیلومتر راه می‌‌رفت تا به مدرسه برسد. علاقۀ زیادی به رانندگی داشت. وسیلۀ نقلیه‌ام را به او دادم تا کار کند و خودم مشغول کار کشاورزی شدم.
در مراسم مذهبی شرکت می‌کرد. اوایل انقلاب که کمتر کسی با این مسائل آشنا بود، او در کیفش یک نهج‌البلاغه داشت و آن را مطالعه می‌کرد. مقید به انجام واجبات بود و ترک محرمات.
در تظاهرات علیه رژیم شاهنشاهی شرکت می‌کرد و همیشه حامی حق بود و مدافع عدالت. روزهای پرالتهاب انقلاب را به‌‌خوبی درک کرد. جوانی نوزده‌‌ساله بود که با شروع جنگ تحمیلی در سال هزاروسیصدوپنجاه‌ونه داوطلبانه به خدمت سربازی رفت و با تمام وجودش در برابر دشمنان ظالم و ستمگر ایستادگی کرد.
ده ماه در کردستان خدمت کرد. فقط دو ماه از سربازی‌اش مانده بود که هجدهم تیرماه سال شصت‌‌ویک براثر انفجار مین در منطقۀ عملیاتی بوکان مجروح و پس از انتقال به بیمارستان در بیستم تیر شصت‌‌ویک به شهادت رسید.
عروجش به آسمان همراه شد با نزول ملائک بر زمین در شب‌ بیست‌وسوم ماه مبارک رمضان. پیکرش سه روز بعد از شهادت به دامغان انتقال داده شد و در روستای حسین‌آباد به خاک سپرده شد.
«آن شب که به بزم کهکشان می‌رفتند
تابنده‌تر از ستارگان می‌رفتند»

“راهش جاوید باد”