شهید محمود امیدوار

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

هُرم نفس آفتاب طاقت‌شکن بود. در یک مرداد سال چهل‌ودو تولد نوزادی شور و غوغایی در خانوادۀ محمد امیدوار به‌‌پا کرده‌ بود. اشک‌های سکینه‌خانم وقتی بچه را توی پارچه پیچیدند و به بغلش دادند نه از سر درد که از فرط شادمانی بود.

محمود مظلوم بود و صبور. به همه محبت می‌کرد و به پدر و مادر احترام می‌گذاشت. کودکی را در خانواده‌ای مذهبی و مبارز گذراند، چنان‌که در خانه همیشه حرف از دین بود و مبارزه.

 مبارزات برادر بزرگتر، دید سیاسی روشنی به محمود بخشیده‌ بود. تازه دوران ابتدایی را در مدرسه به پایان رسانده و به مدرسۀ راهنمایی اروندرود پا گذاشته‌ بود که خبر فعالیت سیاسی‌اش در مدرسه به خانه رسید. محمود دوره تحصیلات متوسطه را در هنرستان می‌گذراند که جنگ شروع شد. سال آخر بود که ماندن را تاب نیاورد و راهی شد.

 بعد از شصت‌وپنج روز ماندن در جبهه، به مرخصی آمد. آخرین بار که داشت می‌‌رفت، حال‌‌وهوای دیگری داشت. به سراغ همۀ فامیل رفت و از همه حلالیت طلبید. غسل شهادت کرد و راهی جبهه شد.

نوزدهم اردیبهشت‌ماه سال شصت‌ویک در منطقۀ دارخوین، عملیات الی بیت‌‌المقدس ترکش به پهلویش اصابت کرد. محمود کمک دیگران را نپذیرفت و هم‌‌رزمان را به ادامۀ راه تشویق کرد. در پایان عملیات وقتی بچه‌ها برگشتند محمود به آسمان سفر کرده‌‌ بود!

اکنون سال‌هاست که قطعۀ شهیدان فردوس‌رضای دامغان، چون مادری مهربان، پیکر پاکش را در آغوش گرفته‌ است.

“راهش جاوید باد”