شهید محمدعلی خواجه زاده

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

گویی زمین رازهای درونش را در اولین روز بهار سال چهل‌‌وسه، وقتی آخرین نوازش‌‌های کم‌‌جان نور خورشید را بر پوست خود حس می‌‌کرد، هویدا کرد و حاصل این هویدای جهانی، شکوفه و گل بود و همراه این همه سرخوشی و رازگشایی زمین، گلی سرآمد تمام گل‌‌ها در خانۀ جعفرآقا در آغوش مادر و لبخندهای اهل خانه عطرافشانی می‌‌کرد. نامش را محمدعلی گذاشتند.

اعتبار و سربلندی روستای کوچک جزن، امام‌‌زاده صالحش بود. جعفرآقا و همسرش و نوزاد به‌‌همراه خانواده به پابوسی امام‌‌زاده رفتند و محمدعلی از همان آغاز، رازی که فرشتگان در گوش هم سروده بودند، در هم‌‌جواری‌‌اش با امام‌‌زاده صالح خوب خوانده بود.

کودکی را در جزن سپری کرد. نوجوانی بود که پدر برای همیشه از کتاب زندگی خانواده کنار رفت و محمدعلی که از همان کودکی در کنار پدر راه و رسم زندگی را آموخته بود، باید پدری می‌‌شد برای دیگر اعضای خانواده و تمام مسؤولیت‌‌های زندگی.

دورۀ ابتدایی را در روستا خواند و برای ادامۀ تحصیل در دورۀ راهنمایی و دبیرستان به دامغان رفت. رشتۀ تحصیلی او در دبیرستان بهداشت بود و در این رشته موفق به اخذ دیپلم شد.

در کنار تحصیل همراه تمام جوانان و نوجوانان انقلابی روستا، اولین پایگاه بسیج را تشکیل دادند. به همت او و دوستانش، پرچم پایگاه جوادالائمه^(ع) سال‌‌هاست که برافراشته است.

محمدعلی جوان ورزش‌‌دوست و ورزشکار، با بچه‌‌های روستا تیم تشکیل داده و خود مربی‌‌گری تیم دوم روستا را بر عهده داشت.

دورۀ سربازی‌‌اش فرا رسیده بود و باید برای خدمت آماده می‌‌شد.

کار کشاورزی و دامپروری و کار سخت و پر رنج کارگری، ریشه‌‌هایش را محکم ساخته بود و خوب می‌‌دانست که زمین به عشق دستان او می‌‌روید و بهار در گذر هر سال، با بوی عطر غیرت فرزندان این خاک سبز می‌‌شود.

لشکر ۷۷ خراسان محل خدمتش شد. مدتی از خدمتش را در جبهه گذراند و از ناحیه لگن مجروح شد. او که مدال افتخار جانباز بیست‌‌وپنج درصد را بر سینه داشت، برای ادامۀ درمان باید به کشور آلمان می‌‌رفت؛ اما مگر می‌‌توانست یک‌‌لحظه و یک‌‌ثانیه صفای خاکریز و بوی نم سنگر را با هوای سنگین غربت و غریب سوی دیگر دنیا جایگزین کند حتی برای مدتی کوتاه. پس ماند و در کنار دوستان مبارزش به راه خود ادامه داد. هر چند جسمش کمی ناتوان شده بود اما دلش در گرو عهدی بود که با جانان بسته بود.

سربازی او پایان یافت و در بیستم خردادماه  هزاروسیصدوشصت‌‌وپنج با عضویت افتخاری به استخدام سپاه درآمد و چندین مرحله به جبهه رفت.

بهمن‌‌ماه شصت‌‌وپنج، محمدعلی ساکن شلمچه بود. همان خاکی که خداوند به اشارتی به لشکریان مخلص خود وعده کرده بود و خون‌‌بهایش خودش بود. همان سرزمینی که رمل‌‌هایش، کانال‌‌هایش، خاکریزهایش، شرحه‌‌شرحه خواهند خواند برایت از مویه‌‌های بچه‌‌ها زیر بارش آتش و گلوله. محمدعلی ساکن آن سرزمین شد. اولین روز بهمن شصت‌‌وپنج در کربلایی‌‌ترین عملیات، کربلای۵، ترکش مهمان سینه و صورتش شدند و او مهمان خدای خودش شد. امام‌‌زاده صالح جزن، محمدعلی را به یاد اولین روز ورودش در آغوش خود جای داد.

“راهش جاوید باد”