شهید محمدرضا واحدی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

محمدرضا فرزند حسین، در تاریخ یکم فروردین سال هزاروسیصدوچهل‌وچهار در روستای حسن‌آباد دامغان متولد گردید. وی دوره ابتدایی را در مدرسه بوعلی حسن‌آباد سپری نمود و برای ادامه تحصیل در مقطع راهنمایی به‌‌همراه برادرش نوروز عازم شهر دامغان شد و در مدرسه راهنمایی داریوش سابق (آیت‌الله طالقانی) ثبت نام کرد و سرانجام موفق به اتمام دوره راهنمایی گردید.

محمدرضا سال اول دبیرستان را نیز به پایان رسانید و ترک تحصیل کرد و ترجیح داد در کنار پدرش به شغل دام‌‌داری و باغ‌‌داری بپردازد. شهید محمدرضا واحدی قبل از پیروزی انقلاب اسلامی همراه با دیگر نیروهای پیرو خط امام، در اکثر راه‌‌پیمایی‌ها و تظاهرات و سخنرانی شهید حاج سیدحسن شاهچراغی در شهر دامغان شرکت داشتند.

با شروع جنگ تحمیلی عازم مناطق جنگی جزیره مجنون و فاو گردید. محمدرضا به‌‌عنوان سرباز سپاه وارد این ارگان شد و در نیروی زمینی توپخانه ۶۳ خاتم‌الانبیا^(ص) حضور یافت.

یک بار در جبهه مجروح گردید ولی این موضوع را به هیچ‌کس نگفت و خانواده‌اش غیرمستقیم از این ماجرا آگاهی یافتند. جزیره مجنون یکی از مناطق جنگی حساس و پرخطر بود که شهید محمدرضا چندین ماه را در این منطقه با دشمنان کفرپیشه صدامی دست‌‌وپنجه نرم می‌کرد.

شاید به‌‌خاطر شجاعتش بود که فرماندهان جنگ به او مأموریت‌های ویژه می‌دادند. این رزمنده دلاور هشتم شهریورماه سال شصت‌وپنج در حال برگشت از منطقه جنگی به شهادت رسید. چون هویت شهید دراثر تصادف قابل شناسایی نبود وی را در بهشت‌‌زهرای تهران به خاک سپردند.

چهارده روز بعد خانواده شهید از ماجرای تصادف آگاهی یافتند و متوجه شدند که شهید آن‌ها در بهشت‌‌زهرا به خاک سپرده شده ‌‌است. خانواده شهید با اخذ مجوز و استفتائیه از امام خمینی^(ره) به تهران رفته و نبش قبر کردند و جنازه شهید محمدرضا را به دامغان منتقل کردند و در زادگاهش حسن‌آباد به خاک سپردند. خال بزرگی که در پای شهید بود عامل شناسایی و تشخیص هویتش ‌گردید. سمت این شهید سرافراز وطن در جبهه بی‌سیم‌چی بود. مدت حضورش در جبهه‌ها، جمعاً هیجده ماه به ثبت رسیده ‌‌است.

پدر و مادر محمدرضا دعوت حق را لبیک گفته‌اند. آن‌چنان محبت اولیا و انبیا و ائمه معصومین^(ع) در دل این شمع گیتی‌‌فروز جای گرفته بود که حاضر نبود آن را با هیچ‌ چیز دیگری عوض نماید. محمدرضا واحدی از میان ورزش‌های سنتی و بومی و محلی، ورزش «توپ‌گل» را بسیار دوست می‌داشت و شجاعتش زبان‌‌زد عام‌‌وخاص بود.

“راهش جاوید باد”