شهید محمد خادمی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

هم‌‌زمان با باران‌‌های بهاری سال هزاروسیصدوچهل‌‌وهفت که بوی برکت را به همراه داشت، اولین ماه بهار و روز دوم آن در روستای صالح‌‌آبادو دامغان، محمد چشم گشود.

 محمد فرزند پنجم خانواده، هنوز تجربه‌‌های کودکی را به پایان نرسانده بود که تجربه تلخ جدایی از پدر برایش رخ داد.او دوران ابتدایی را در همان روستا و در دبستان حافظ گذراند.

انسان‌‌ها گاهی در گذرگاه‌‌هایی از زندگی خود قرار می‌‌گیرند که حق انتخاب ندارند بلکه انتخاب می‌‌شوند تا رسالتی را که بر عهده‌‌شان قرار می‌‌گیرد، به‌‌ انجام ‌‌رسانند. محمد نیز انتخاب شده بود تا در ابتدای نوجوانی تن به قهر روزگار دهد.

بعد از ازدواج برادران و خواهر بزرگ‌‌تر و فوت پدر، حالا او مسؤولیت بزرگ پدری را با همه کوچکی‌‌اش برعهده داشت. باید برای خواهران و برادر کوچکش جای خالی پدر را پر می کرد. پس روزها مشغول کار در آهنگری آقای کاوه و مطهری‌‌نژاد می‌‌شد و شب‌‌ها درس می‌‌خواند.

دوره راهنمایی را به پایان رساند درحالی‌‌که جوش‌‌کار ماهری بود. همچنین توانسته بود اندکی از رنج نبودن پدر را برای اعضای خانواده، حتی مادر خود بکاهد.احترام به مادر و بزرگان فامیل و محبت به کوچک‌‌ترها ویژگی بارزش بود.

در مسیر رشد انقلاب و پیروزی با توجه به تمام مشقات زندگی و مسئولیت سنگین خانواده‌‌اش بازهم سعی می‌‌کرد تا از مسائل انقلاب آگاهی یابد و در این راه قدم بردارد.

پس‌‌از پیروزی انقلاب و شروع جنگ، زمان آن رسیده بود که به تکلیف بزرگ‌‌تر بپردازد. محمد که از چشمه جوشان عشق به حق، ذره‌‌ای آگاهی نصیبش شده بود، ماندن و تلاش برای دنیا، دیگر برایش معنا نداشت. باید می‌‌رفت تا به آنچه که رضای حق در آن بود برسد.

 با پایان دوره راهنمایی او حالا یک بسیجی هم بود. دویست‌‌وپنجاه‌‌وچهار روز در جبهه حضور داشت. رسالتش را در عملیات والفجر ۸ با سمت معاونت دسته در تاریخ بیست‌‌و‌‌یکم بهمن سال هزاروسیصدوشصت‌‌وچهار در این دنیا به پایان رساند. رسالتی که ثمره‌‌اش تمرین انتظار و صبوری برای نزدیکانش بود. بیست‌ویک آبان‌‌ماه هزاروسیصدوهفتادوشش آخرین جلوه رسالتش در شهر کوچک­مان تشییع شد. آن روز مشام خیابان‌‌های شهر با عطر یاس و نرگس و انتظار، تا فردوس رضای شهیدان معطر شدند.

   “راهش جاوید باد”