شهید محمدتقی نقاش

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

اولین روز بهار سال هزاروسیصدوچهل‌‌وچهار به دنیا آمد. حسین‌‌آقا وقتی کودک را از دستان زیورخانم گرفت، در گوشش اذان را زمزمه کرد و به همسرش با مهربانی نگاهی انداخت و گفت: « محمدحسن، محمدعلی، محمدمهدی، محمدرضا، اسم این یکی را هم می‌‌گذاریم محمدتقی.»

محمدتقی روزهای کودکی را زیر سایۀ پدری دوره‌‌گرد و پارچه‌‌فروش و در کنار مادری مؤمن و صبور گذراند. در خانه‌‌ای بزرگ شد که اگر وضع مالی خوبی نداشتند، صفا و صمیمیت میان‌شان موج می‌‌زد.

کودکی محمدتقی با شیطنت‌‌ها و بازی‌‌گوشی‌‌ها عجین بود و ذکر شیطنت‌‌هایش نقل محافل. در دوران مدرسه هم دل به درس نداد. تا اول راهنمایی خواند و پس از آن درس را رها کرد. در عوضش کمک‌‌احوال پدر شد. کارگری کرد و تجربه‌‌ها آموخت.

قبل از انقلاب محمدتقی جوان را بین مبارزان و تظاهرات‌‌کنندگان می‌‌شد دید. بعد از انقلاب هم، در سال هزاروسیصدوشصت برای اولین بار به مهاباد اعزام شد و همان موقع بود که طعم تلخ جدایی از بهترین دوستش، پسردایی خوبش شهید عباس خلجیان را چشید؛ پس مصمم‌‌تر شد. دورۀ سربازی را که گذراند در هجدهم دی‌‌ماه سال شصت‌‌وپنج به عضویت جهاد سازندگی درآمد و به منطقه جنوب کشور اعزام شد.

محمدتقی تازه بیست‌‌ویک بهار را دیده بود که در عملیات کربلای ۵  به‌‌عنوان بی‌‌سیم‌‌چی شرکت کرد و براثر اصابت ترکش خمپاره به شهادت رسید و از روزهای سرد دی‌‌ماه به تماشای بهاری‌‌ترین لحظه‌‌های بهشتی شتافت.

یاد خاطرات شیرین، شوخی‌‌ها و مهربانی‌‌هایش تا همیشه زبان‌‌زد دوستان و آشنایان است و سنگ مزارش در فردوس رضای دامغان تا همیشه چراغ راه بازماندگان.

“راهش جاوید باد”