شهید محمدرضا کردی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

سحر بود و نسیم عطر روشن تولد محمدرضا را در کوچه پس‌کوچه‌های روستای کوچک حیدرآباد دامغان جار می‌زد. دومین روز از نخستین ماه فصل بهار سال ‌هزاروسیصدوچهل‌وسه، به شهادت شناسنامه‌اش زادروز زندگی محمدرضا کردی فرزند عباس است.در خانواده‌ای متدین و زحمت‌کش به دنیا آمد. پدر از راه کارگری و با مشقت فراوان دست‌رنجش را در کف اخلاص می‌نهاد و لقمه‌ای نان حلال برای خانواده فراهم می‌کرد. مادر، مهربانی و عشق را در کام جانش می‌‌ریخت تا بزرگی شود شایسته انسانیتش.

محمدرضا تحصیلات ابتدایی را در همان روستای حیدرآباد به پایان رساند و پس از آن هر روز مسافت چهارکیلومتری از روستا تا شهر دامغان را پیاده طی می‌کرد تا دوره راهنمایی و دبیرستان را به پایان برد و موفق به گرفتن گواهی‌نامۀ دیپلم شد.
در سال‌های اوج‌گیری انقلاب اسلامی، با وجود سن کمی که داشت به شهر می‌آمد و در راه‌پیمایی‌ها شرکت می‌کرد. از همان دوران کودکی و نوجوانی از هیچ کار و تلاشی برای کمک به پدر و مادر دریغ نمی‌کرد.
عطر صدا و شوخ‌طبعی‌های محمدرضا طراوت بهاری را به هر محفل و مجلس که وارد می‌شد با خود به ارمغان می‌آورد. مقید به نماز اول وقت بود و اهل رفتن به مسجد. صبر، تقوا و گذشت با جانش عجین بود.
پس از گرفتن دیپلم به خدمت مقدس سربازی رفت تا دینش را نسبت به آب و خاک و وطنش ادا کند.سال‌های حماسه و ایثار محمدرضا نیز بسان بی‌شمار جوانان جان‌‌برکف میهنش به دشمن دون می‌تاخت.
بعد از چهارده ماه حضور دلاورانه در جبهه‌های نبرد، پنجمین روز دی‌ماه سال شصت‌وسه در خط پدافندی منطقۀ عملیاتی میمک با اصابت ترکش خمپاره به سرش، سر و جان به پای پیمان نهاد. سبک‌‌تر از روح و پرنده‌تر از باد رفت و در جوار قرب حق آشیان گرفت. چشیدن شهد شیرین شهادت گوارای وجودش باد.
پیکر پاکش پس از تشییع در روستای حیدرآباد در کنار دیگر یاران شهیدش آرام گرفت.

“راهش جاوید باد”