شهید محمدرضا علی حسینی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

محمدرضا در سوم تیرماه سال هزاروسیصدوسی‌‌وشش در روستای قدرت‌‌آباد، چشم به جهان گشود. پدرش «آقا ‌‌حبیب‌‌الله» کارمند راه‌‌آهن بود و همیشه در مأموریت. محمدرضا در زیر چتر مهربانی مادر و پدری که همواره در سفر بود بزرگ می‌‌شد. خانواده مؤمن و تلاشگر آقا‌‌ حبیب‌‌الله، زندگی در شهرهای مختلف کشور را تجربه می‌‌کردند. محمدرضا دو سال اول تحصیلات ابتدایی را در اراک و چند سال بعد را در شاهرود گذراند.

تحصیلات دوره دبیرستان را به دلیل مأموریت‌‌های مداوم پدر، در سمنان گذراند و دو سال آخر دبیرستان را همراه برادرش به تهران رفت. با نمرات عالی دیپلم گرفت. مبارزات مردم به اوج رسیده بود که او نیز در صف مبارزان قرار گرفت. از جوانان مؤمن روزگار خود بود که در مبارزات انقلابی شرکت داشت.

در سال هزاروسیصدوپنجاه‌‌وپنج، در دانشگاه افسری در تهران قبول شد. دو سال دوره تحصیلش مصادف شد با پیروزی انقلاب اسلامی و در سال پنجاه‌‌وهفت، هم‌‌زمان ‌‌با قیام مردم مسلمان و به فرمان امام^(ره) پادگان را ترک کرده و به مردم پیوست.

در تاریخ یکم مهرماه سال پنجاه‌‌ونه، زمانی که به درجه ستوان دومی رسیده بود، یک روز از شروع جنگ تحمیلی می‌‌گذشت. دانشجو بود که از داوطلبان دفاع از میهن اسلامی شد و به اهواز رفت. در همان روزهای اول جنگ مجروح شد. در بیمارستان حمیدیه اهواز بستری و از آنجا به شیراز اعزام شد.

 بعد از شش ماه به‌‌عنوان فرمانده آموزش افسران نیروی زمینی در مرکز آموزش صفر ۱ مستقر و تا سال شصت‌‌وچهار در آنجا مشغول بود. در سال پنجاه‌‌ونه ازدواج کرد و حاصل این ازدواج مبارک دو فرزند است. پژمان و مژگان تمام دلخوشی او و همسرش، خانم سجادیان بودند.

دی‌‌ماه سال شصت‌‌وچهار به لشکر ۲۱ حمزه منتقل شد و قبل از عملیات والفجر ۸ فرمانده گروهان پیاده بود که در شانزدهم بهمن شصت‌‌وچهار، در مسیر شناسایی براثر اصابت ترکش به سر، جام شهادت را نوشید و به دیدار مولایش شتافت و از بند دنیا آزاد گشت.

پیکر پاکش در تاریخ بیست‌‌ویکم بهمن‌‌ماه شصت‌‌وچهار در بهشت‌‌زهرای تهران قطعه بیست‌‌وهفت آرام گرفت. دو یادگارش، مهربانی، بندگی خداوند، مهین‌‌پرستی و نظم پدر را با خود دارند.

“راهش جاوید باد”