شهید محمدرضا عالمی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

مهربان بود و دل‌‌سوز. شوخ‌طبع بود و کمپانی خنده. امکان نداشت کسی در کنار او بنشیند اما گل لبخند بر لبانش شکوفا نشود. هیچ‌ وقت خودش را مقید به دنیا نکرد. همه چیز را در سایۀ امتحان و سرنوشت الهی می‌دانست. در خانه به مادر کمک می‌کرد و در انجام وظایفش کوشا بود.در سال هزاروسیصدوچهل‌‌وپنج در شهرستان دامغان چشم به جهان هستی گشود.

پدر ایشان، مشهدی حسین، زحمت‌کش و پرتلاش بود. مغازۀ لبنیات‌‌فروشی داشت. بعد از این‌که در سال هزاروسیصدوشصت دار دنیا را وداع گفت، محمدرضا شغل پدر را ادامه داد.

تحصیلات ابتدایی و راهنمایی را با موفقیت پشت‌ سر گذاشت. او که از هوش سرشاری برخوردار بود، در انجام کارهایش دقیق بود و فعال.

مجرد بود. پس از پیروزی انقلاب اسلامی در جلسات مذهبی شرکت می‌کرد و حضور مستمر در مسجد داشت. هیأتی بود و میان‌‌دار و یکی از پایه‌گذاران هیأت انصارالحسین^(ع).

اواخر سال شصت‌‌ودو بود که اعزام شد و تا سال شصت‌‌وشش یعنی زمان شهادتش کمابیش در جبهه بود.

در تاریخ بیست‌‌وهشت مرداد شصت‌‌وپنج به عضویت رسمی سپاه پاسداران درآمد؛ توفیق یازده ماه خدمت خالصانه را در این نهاد مقدس دارد.

با درک بیش از سی ماه حضور در مناطق جنگی که عمدتاً به‌‌عنوان بسیجی اعزام می‌‌شد، برگ‌‌‌‌های زندگی محمد زرین، پربها و گران‌‌قدر شد.بالاترین سمت محمدرضا در جبهه، فرمانده دسته بود.

آتش جنگ تحمیلی روزبه‌‌روز شدت می‌یافت. محمدرضا از لحاظ جسمانی کوچک بود و رفتن به جبهه برایش زود. از سویی فراق و داغ برادر شهیدش احمد در دل‌ها تازه بود؛ اما او تلاش می‌کرد رضایت والدین خود را جلب کند تا بتواند سنگر خالی برادر را پر کند. از طرفی خانواده می‌خواست او را در سنگر تعلیم و تعلم نگه دارد اما حرف‌های مادر تأثیری در روحیۀ راسخ او نداشت. برای رسیدن به هدفش بسیار می‌کوشید و راهش را انتخاب کرده بود.

سرانجام پس از سال‌ها خدمت در راه ایمان و وطن اسلامی ایران در تاریخ بیست‌‌ونهم تیر شصت‌‌وشش در  عملیات تک جزیرۀ مجنون مهمان عرش الهی شد و به جمع آسمانیان پیوست.

پس از نه سال، پیکر پاکش از روی پلاک شناسایی شد و به آغوش گرم خانواده‌اش برگشت و در گلزار فردوس‌رضای شهرستان دامغان به خاک سپرده شد.

“راهش جاوید باد”