شهید قربانعلی افضلی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

همیشه پای رفتن و عزم ساختن داشت. همیشه عشق سوختن داشت. هر جا که حلقه‌ای بود و محتاج شمعی برای روشنگری، او هم بود. صدای بیدار زمان بود برای جاده‌های مشتاق تا بدانند شهیدان زنده‌اند. خاک متبرک جبهه‌ها زیر قدم‌های او دوباره جان می‌گرفت.

قربانعلی ششم تیرماه سال یک‌هزاروسیصدوبیست‌وچهار در روستای دشتبوی تویه‌دروار دامغان به دنیا آمد. آغوش گرم عباسعلی و دامان پاک    گل‌‌بی‌‌بی، مأمنی برای قدکشیدنش بود. هفت‌ساله شد و تا ششم دبستان را در روستا درس خواند.

بعد از آن پابه‌پای دیگر افراد خانواده، در باغ و مزرعه کمک به حال خانه و خانواده بود. پدرش ژاندارم ارتش بود و زندگی و اموراتش از این راه می‌گذشت و در کنار آن کار کشاورزی و باغداری هم می‌کرد.

قربانعلی در جمع با صفای خانواده محبت آموخت و سخت‌کوشی سرلوحه زندگی‌اش شد. بعد از رفتن به خدمت سربازی به استخدام ارتش درآمد و تحصیلاتش را در دانشکدۀ افسری شیراز ادامه داد تا به درجه ستوانی ارتش رسید. قربانعلی آن زمان دارای همسر و چهار فرزند بود.

سال‌های دفاع جانانه از سرزمینش فرا رسیده بود و او از همان آغازین سال‌های اعزام، قدم پیش گذاشت و راهی شد. به ‌راستی این شیرمرد زمانه خوب دریافته‌ بود که در میدان جهاد در راه خدا لحظه‌ای درنگ جایز نیست.

در نگاه بسیاری، قربانعلی مردی بود با صراحت کلام که در لابه‌لای گفته‌هایش می‌توانستی صداقت را احساس کنی و در عمق کلامش عطر رفاقت را به سینۀ جان فرو بری. برای همۀ این چیزها بود که همه دوستش داشتند.

بیست‌ودوم آذرماه سال یک‌هزاروسیصدوشصت جبهۀ سرپل ذهاب، تنگه کور، عملیات مطلع‌‌الفجر، اصابت گلوله‌های دشمن، معبری برای پرواز قربانعلی تا ملکوت شد، برای او که هیچ‌گاه در پی نام و نشان نبود، جاودانگی را رقم زد و پیکر پاکش هم‌‌چنان مفقود مانده‌ است.

“راهش جاوید باد”