شهید غلامعلی صداقتی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

سپیده‌‌دم اولین روز فروردین سال هزاروسیصدوسی‌‌وسه، در روستای بق از توابع شهرستان دامغان، کودکی پای به عرصۀ گیتی نهاد. عباسعلی و زهرا، پدر و مادرش، که یک عمر ذکر ساقی کوثر ورد زبان‌‌‌شان بود و به فضیلت‌‌‌های بی‌‌‌شمار حضرت حیدر ارادت داشتند، نام کودک نورسیده‌‌‌شان را غلامعلی نهادند.

هر که را عشق علی^(ع) در دل و در جان باشد

هر دو عالم به کَفَش، روضۀ رضوان باشد

غلامعلی کودکی بسیار پرجنب‌‌‌وجوش و پرنشاط و فعال بود.

همین که دست چپ و راستش را شناخت، با وجود سن کمش، کمک به حال پدر و مادر بود. گرما و سرما هم نمی‌‌‌توانست جلودارش باشد. در فصل‌‌ داغ و سوزان تابستان پابه‌‌‌پای پدر و مادر و بزرگترها در باغ و جالیز به جمع‌‌‌آوری محصول می‌‌‌پرداخت.

کودکی بسیار باهوش و با ذکاوت بود. هنوز به مدرسه نرفته، خواندن دعا و قرآن را فرا گرفته بود. تحصیلاتش را تا پنجم ابتدایی، در روستای زادگاهش ادامه داد و پس از آن در پی کسب و کار رفت. سربازی‌‌‌اش را که تمام کرد ازدواج کرد.

غلامعلی مرد مهربان خانه و خانواده بود. مسیر زندگی‌‌‌اش از میان دل و دشت و مزرعۀ عاشقی گذشت و به دوران انقلاب رسید.

بارقه‌‌‌های پیروزی امتی که سالیان دراز خاکستر را پشت‌‌‌سر می‌‌‌گذاشتند، دل غلامعلی را به وجد می‌‌‌آورد. با تمام توانش به انقلابیون کمک ‌‌‌کرد تا چشمش به نور پیروزی انقلاب اسلامی روشن شد. انگار روحش جان تازه‌‌‌ای گرفته بود.

پس از هجوم دشمنان به مرزهای ایران اسلامی و تنگ‌‌‌شدن عرصۀ جنگ و کارزار، می‌‌‌شد روی خلق‌‌‌وخوی حیدری‌‌‌اش حساب باز کرد.

او از نخستین جوانانی بود که در سال ‌‌‌هزاروسیصدوپنجاه‌‌ونه برای پاسداری از آرمان‌‌‌های مردم این سرزمین به سپاه پاسداران پیوست و جان‌‌‌فشانی کرد.

از همان روزهای نخستین جنگ در جبهه حضور داشت. داشتن همسر و سه غنچه نورس باغ زندگی هرگز مانعی برای رفتنش نبود. میوه‌‌‌های دل و همسر عزیزش را به خدای مهربان سپرد و بارها و بارها به جبهه رفت.

سیصدوهفتادوشش روز در جبهه‌‌‌ها ماند. معاون گردان پیاده بود. مرد دین‌‌‌دار جبهۀ ایمان از خدا می‌‌‌خواست کمکش کند تا بشود آن‌‌‌که خدا می‌‌‌خواهد.

غلامعلی قاری قرآن و مداح اهل ‌‌‌بیت^(ع) بود. نماز اول وقت و رعایت حق‌‌‌الناس برایش مهم بود. می‌‌‌گفت: «خداوند هرگز حق‌‌‌الناس را نمی‌‌‌بخشد!»

خدای مهربان تنها قرار دل بی‌‌‌قرارش بود. بذله‌‌‌گو بود و شوخ‌‌‌طبع. همواره شکوفۀ لبخند بر روی لبانش می‌‌‌شکفت. قلبی آرام، روحی پاک، وجودی آزاد، دست‌‌‌هایی قدرتمند داشت. عاشق زندگی‌‌‌اش بود. به رفاقت‌‌‌هایش تعهد و در تعهدش صداقت داشت و سرانجام از دعای خیر پدر و مادرش عاقبت‌‌‌به‌‌‌خیر شد.

سی‌‌ویک اردیبهشت‌‌‌ماه سال ‌‌‌هزاروسیصدوشصت‌‌وپنج در منطقه مهران با اصابت ترکش به گلوی نازنینش شهادت را در آغوش کشید و به سیر ملکوت رفت. پیکر پاکش پس از تشییع در گلزار شهدای زادگاهش به خاک سپرده شد.

   “راهش جاوید باد”