شهید غلامحسن خان محمدی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

غلامحسن فرزند عباسعلی بهمن سال هزاروسیصدوچهل‌‌ونه در روستای غنی‌آباد دامغان به‌‌ دنیا آمد. ابتدایی را در غنی‌آباد و راهنمایی را در دامغان گذراند. هر روز کله سحر بیدار می‌شد و پای پیاده می‌رفت دامغان تا به کلاس درس برسد. علی‌‌رغم کمبود امکانات، همیشه نمرات خوبی می­گرفت.

در غنی‌‌آباد خانه‌ها آب لوله‌کشی نداشت. او مجبور بود برود از چشمه برای پخت­وپز و شست­وشو آب بیاورد. پدرش کشاورز و دامدار بود. غلامحسن در حد توان به پدر و مادرش کمک می‌کرد. سرگرمی و تفریح او بازی فوتبال با بچه‌های محله بود.

محصل بود که رفتن هم‌‌کلاسی‌هایش به جبهه روی او هم تأثیر گذاشت. پدر و مادر به ‌‌خاطر سن کمش رضایت نمی‌دادند و می‌گفتند: «چون درس‌‌خوان است بهتره به درسش ادامه بده.»

با زیرکی فرم رضایت‌‌نامه را برد منزل و از پدر و مادر رضایت گرفت. با دست‌‌کاری شناسنامه سنش را دو سال بالا برد و از طریق بسیج به جبهه اعزام شد. سه ماه در مخابرات گروهان خدمت کرد.

در خط پدافندی جزیره مجنون،  در جاده خندق ترکش به چشم راستش خورد و از گوشش بیرون آمد. یک ماه در تهران بستری بود. صبوری و آرامش او هنگام درد، پرستار و پزشک را به تعجب واداشت. بیست‌‌وهشتم اردیبهشت شصت‌‌وشش رفت تو کما و سه روز بعد یعنی بیست‌‌ویکم ماه رمضان به شهادت رسید. پیکر مطهرش را پس از تشییع در گلزار شهدای روستای    غنی‌‌آباد به خاک سپردند.

   “راهش جاوید باد”