شهید علی حسن بیکی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

در آن هوای سرد زمستان، آقاباقر هر روز منتظر بود که خدیجه‌‌خانم خبر خوشی را به او بدهد. همۀ اعضای خانواده منتظر تولد عضو جدید خانواده بودند. دو روز از اولین ماه زمستان سال سی‌ونه می‌گذشت که این انتظار به پایان رسید. علی عضو جدید و چهارمین فرزند آقا باقر شد. کسی که قرار است تنها بیست‌‌ودو سال در عالم خاک باشد و سپس راهی افلاک.

دوران کودکی علی همراه پدر و دیگر برادرانش محسن، حسین و ابوالفضل به کار کشاورزی و باغ‌‌داری می‌‌گذشت. علی و خانوادۀ یازده نفریشان همه یک‌‌دل و یک‌‌زبان و ساده و صمیمی زندگی می‌‌کردند. آرامش و متانت و ادب علی زبان‌‌زد اهل محل و همه فامیل بود.

 در آغازین روزهای  جوانی علی، فعالیت‌‌های مردم شهر علیه رژیم به اوج رسیده بود. او به‌‌همراه برادران و هزاران جوان مشتاق دیگر برای احیای مجدد اسلام ناب، در تظاهرات شرکت می‌‌کردند. تحصیلات خود را تا پایان دوره راهنمایی ادامه داد و چون به کار مکانیکی علاقۀ زیادی داشت، به این حرفه روی آورد و توانست مهارت‌‌ کسب کند.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی و آغاز جنگ به خدمت نظام درآمد.

به خدمت مقدس سربازی رفت اما روحیۀ علی با گذراندن روزهای تکراری پادگان سازگار نبود. او که روحیۀ جهادی و تلاشگرش در خانواده شکل گرفته بود، با پی‌‌گیری‌‌های زیاد توانست به جهاد مأمور شود. ابتدا به لشکر۹۲ زرهی در تیپ ۳۰ لشکر و از آنجا به ستاد پشتیبانی مناطق جنگی جهاد سازندگی استان سمنان مستقر در جبهۀ جنوب اعزام شد و به‌‌عنوان مکانیک در جبهه حضور یافت.

پس از ورود به جهاد و اعزام به مناطق جنوب و پنجاه‌‌ویک روز حضور مستمر به‌‌عنوان رانندۀ لودر در بستان و منطقه رقابیه در ششم فروردین سال هزاروسیصدوشصت‌‌ویک در عملیات فتح‌‌المبین درحالی‌‌که فقط شش روز از رستاخیر زمین و طبیعت می‌‌گذشت، بهار زمین را ترک نمود و در موسم گل و همراه با تکه‌های کوچک و سردشدۀ ترکش در آغوش باغبان هستی و خاک فردوس رضای دامغان آرام گرفت.

“راهش جاوید باد”