شهید علی اکبر هاتفی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

علی‌‌اکبر اوایل پاییز سال چهل‌‌وپنج در روستای بق از توابع شهرستان دامغان به دنیا آمد. قصۀ تولدش شنیدنی بود که مادر بارها و بارها دور کرسی برای بچه‌‌ها تعریف می‌‌کرد: «ششم مهر بود. توی باغ مشغول کار بودم. هیچ ‌‌کس نبود. من بودم و خدا که زیباترین گل باغ توی دامنم افتاد…»

مادر همیشه تأکید می‌‌کرد: «علی‌‌اکبر با همۀ شما توفیر دارد. پسرکم حتی تولدش بی‌‌زحمت و بدون دردسر بود.»

پدر خانواده، آقایدالله مرد ساده و مؤمنی بود که خرج هفت‌‌هشت سر عائله را با کشاورزی و دامداری درمی‌‌آورد. آشپز حسینیه بود و دست‌‌پختش را همۀ اهل روستا می‌‌پسندیدند.

علی‌‌اکبر روزهای خوبی را کنار خانواده‌‌اش در روستا گذراند. روزهایی پر از شیطنت‌‌های کودکانه و بازی‌‌های بچگانه؛ اما خیلی زود بزرگ شد و خیلی زود زیر بار مسؤولیت‌‌ها قرار گرفت.

هنوز دورۀ دبستان را می‌‌گذراند که همکار پدر در باغ شد و چند سال بعد دست‌‌یار برادر در کورۀ آجرپزی. کار و کار و کار. وقتی برای درس‌‌خواندن نمی‌‌گذاشت. با این وجود علی‌‌اکبر تا سال پنجم ابتدایی را در روستا تحصیل کرد و پس از آن اول و دوم راهنمایی را در شهر. بالاخره درس را رها کرد تا در کورۀ آجرپزی در هرم نفس‌‌گیر آتش، مس وجود را به طلای ناب تبدیل کند. اهل روستا از ادب و مهربانی‌‌اش قصه‌‌ها در سینه دارند. عاشق پرنده‌‌ها بود و سینه‌‌زن هیئت‌‌ها. با قدی کوتاه و جسمی نیرومند و قلبی بزرگ.

علی‌‌اکبر بیستمین روز آذر سال شصت‌‌ویک به عضویت بسیج سپاه پاسداران درآمد و برای مقابله با دشمن بعثی به جبهۀ جنوب اعزام شد و بعد از صدوشانزده روز در پاسگاه زید، پانزدهم فروردین شصت‌‌ودو به درجۀ سرخ لیاقت، مقام شهادت، نائل شد.

مردم روستای بق در میان جمع کثیر کبوترهای سفیدبال که ناباورانه دور تا دور تابوتش می‌‌چرخیدند، پیکر علی‌‌اکبر را تشییع کردند و به خاک سبز روستای بق سپردند.

“راهش جاوید باد”