شهید علی اصغر فؤادیان

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

بیست‌‌وسوم اردیبهشت‌ماه سال چهل‌ونه صدای تولد علی‌اصغر در گوش پدر و مادر پیچید و آن‌ها به شکرانه تولدش با اشک چشم، کودک را تطهیر کردند.علی‌اصغر در کنار پدر و مادر و برادر بزرگش، علی‌اکبر، کودکی‌اش را در یکی از محله‌های تهران می‌گذراند. پدرش کارگر بود و تلاش برای کسب نان حلال را می‌شد از چروک‌های پیشانی‌اش فهمید. علی‌اصغر پنج‌ساله همراه برادر بزرگش به مکتب می‌رفت و قرآن می‌آموخت؛ تا به سن علم‌آموزی رسید. تحصیلات دوره ابتدایی را در زادگاهش تهران به پایان رساند.

نه‌ساله بود که بسیار زیبا قرآن می‌خواند و از آیت‌‌الله تهرانی به دلیل قرائت خوبش و کسب مقام اول قرآنی هدیه دریافت کرده بود.

علی‌اصغر یازده‌ساله بود که به‌‌همراه خانواده به دامغان مهاجرت کردند. او از همان کودکی به‌‌همراه پدر به کارگری مشغول شد. پنجم ابتدایی بود که در یک مغازه مشغول کار شد و بعد از مهاجرت به دامغان به تحصیلات خود در دوره راهنمایی ادامه داد. در کنار تحصیل به ورزش کشتی علاقه فراوان داشت و در این رشته ورزشی نیز خودی نشان داده بود.

آغاز نوجوانی علی‌اصغر همراه با صدای گرم و پر از یقین جوانان شهر و امام خوبی‌های‌شان بود؛ پس مسجد، محل مرکز فعالیت‌های‌شان شده بود. همراه برادرش در فعالیت‌های مسجد شرکت می‌کرد. پس از پیروزی انقلاب او دانش‌آموز سوم راهنمایی بود و یک بسیجی مخلص.

با شروع جنگ به کردستان و غرب اعزام شد. سیزده سال بیشتر نداشت که شور شیدایی و قدم‌‌گذاشتن در وادی شهادت تنها خواسته‌اش بود. مرحله دوم به جزیره مجنون اعزام شد؛ اما دم گرم مجنون و اهالی آن، دل سودازدۀ علی‌اصغر کوچک را آرام نکرد. مجروح شد و شاید بهترین لحظاتش همان لحظه‌های درد بود و عاشقی.

آخرین اعزامش در بیست‌‌وهشتم خردادماه سال شصت‌وسه به کردستان صورت گرفت. کو‌ه‌‌های برافراشته کردستان و مردم ستم‌‌دیده و مظلوم شهر بانه و مأموریت‌های سخت پاک‌سازی شهر از وجود منافقان لحظات نابی را برای علی‌اصغر رقم‌زده بود.

هفده روز بعد، در تاریخ چهاردهم تیرماه شصت‌وسه آغاز رستگاری علی‌اصغر بود و سرافرازی‌اش به گمنامی.

ارتفاعات بانه و کمینگاه‌های شیطان، محل عروجش شد. سیزده سال از گمنامی‌اش گذشت و درنهایت در هفدهم مهرماه سال هفتادوشش به وادی شهیدان و اهالی جنون پیوست و پیکر پاک این نوجوان در فردوس رضای دامغان آرمید.

“راهش جاوید باد”