“بسم رب الشهداءوالصدیقین”
وقتی که آمد، شش روز از تیرماه گذشته بود. مثل خورشید تیرماه گرم بود اما کوچک. چون گلی که هر گلبرگش پرتوی بود از نور خداوند.
نامش را علیرضا گذاشتند. حسن‌‌‌آقا فرزندش را با صفای دل و پاکی روح، زیستن آموخت. در کنار هر رنجی با نیروی ایمان، صبوری را به او می‌‌‌آموخت و روزهای طاقت‌‌‌فرسای زندگی را با ذکر دوست و تنها با نزدیک‌‌‌شدن به معبود معنا می‌‌‌نمود.