شهید شعبانعلی طالبی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

خیابان مشهد، یکی از خیابان‌های اصلی شهر دامغان است. در میان بعضی از خانه‌های این خیابان، قاب‌‌های کوچک چوبی همیشه سبب دل‌‌خوشی و خاطرات خوب و غرورآفرین برای اهالی هر خانه است.آقارمضان در این خیابان صاحب مغازه میوه‌‌فروشی بود با سه فرزند و عیالش روزگار می‌گذراند. اما در شانزدهم دی‌‌ماه سال چهل‌‌وشش قرار بود چراغ خانه آقارمضان بازهم پر نورتر شود و فرزند چهارم به جمع گرم و صمیمیشان اضافه شود.

 فرزند چهارم پسر بود. آقارمضان که خوشبختی خود و خانواده‌اش را به برکت خاندان علی می‌دانست، نام فرزند چهارم را نیز شعبانعلی گذاشت تا در کنار سه فرزند دیگرش مرام و مردانگی و شجاعت را به آن‌‌ها بیاموزد. شعبانعلی از همان دوران کودکی وقتی به حرف‌‌های پدر گوش می‌‌داد، توسلش به امام ‌‌حسین^(ع) و حضرت ابوالفضل^(ع) را که می‌دید، سعی می‌کرد مثل پدر خود را همیشه وامدار اهل ‌‌بیت^(ع) بداند.

دوران کودکی را در کنار برادر و پدر خود سپری ‌کرد. تحصیلات ابتدایی و راهنمایی را در دامغان گذراند. البته علاقه زیادی به درس نداشت و تا دوم راهنمایی به تحصیل خود ادامه داد. پس از کنارگذاشتن درس و مدرسه، در کنار دایی خود به حرفه گچ‌‌کاری روی آورد و بعد از چند سال، گچ‌کار ماهری شد.

در کنار کار به ورزش کشتی علاقه زیادی داشت. هیکل قوی و تنومندش نیز در ورزش کشتی حرف اول را می‌‌زد. او در بیشتر مسابقات مقام اول را به‌‌دست می‌‌آورد. در مسیر زندگی از حمایت‌های بی‌‌دریغ پدر و مادر بهره‌‌مند می‌‌شد.

 شعبانعلی چهارده‌‌ساله بود که پدر مؤمن و غیرتمندش در میدان‌‌های نبرد رویاروی دشمن بود و در تاریخ بیست‌‌ویک اردیبهشت سال شصت‌‌ویک به درجه رفیع شهادت نائل آمد. حالا بزرگ‌‌ترین تکیه‌‌گاه شعبانعلی و هفت برادر و خواهر دیگرش بهشتی شده بود.

شعبانعلی و برادرش در کنار مادر، خود را مسئول خانواده می‌دانستند و کار و تلاش خود را چند برابر کردند. سه سال بعد یعنی در سال شصت‌‌وچهار مادر خانواده نیز به دیدار حق شتافت. شعبانعلی به‌‌همراه برادر بزرگ‌‌تر روزهای سختی را می‌‌گذراند؛ اما ایمان به خداوند و معجزه‌‌هایش سبب شد که او محکم‌‌تر از قبل به راه سخت و پررنج زندگی ادامه دهد.

سال شصت‌‌وپنج با مشورت برادر بزرگ‌‌تر خود برای دوره سربازی ثبت‌‌نام نمود اما داوطلب حضور در خط مقدم شد.

بیست ماه دوره خدمتش را با انتظار در میدان نبرد به مبارزه می‌گذراند که درنهایت بیست‌‌ویکم تیرماه سال شصت‌‌و‌‌هفت در منطقه عملیاتی ابوغریب و پیچ انگیزه به گمنامان عاشق پیوست و هنوز پیکر پاکش به شهرش باز نگشته‌‌ است و دست‌‌های منتظر شهر همیشه آغوش باز کرده‌‌اند تا شاید روزی او برگردد. در تاریخ نهم آذرماه هشتادودو به‌‌عنوان شهید مفقودالجسد اعلان شده ‌‌است.

“راهش جاوید باد”