شهید سید محمود حیدری نژاد

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

زمستان که رخت سپید خود را از تن به در کرد، در اولین روز بهار سال هزاروسیصدوچهل‌‌وهفت، کودکی از جنس نور و به لطافت گل‌‌های بهاری قدم به کوچه‌‌باغ‌‌های روستای آستانه گذاشت.

بهار در بهار بود و عطر خوش بهشت فضای خانۀ کوچک سیداحمد را پر کرد. سیداحمد مرد باصفا و اهل دلی بود که نام زیبای کودک را با توسل به سلالۀ سادات، محمود خواند. سیدمحمود، فرزندی از تبار پاکی و نور.

او نیز مثل همه بچه‌‌ها کودکی کرد و بالید. به‌‌ سن هفت‌‌سالگی پای در کلاس درس نهاد و قلم به دست گرفت و تحصیلاتش را تا سوم راهنمایی ادامه داد.

سیدمحمود که پای سفرۀ نان حلال پدر نشسته بود و سختی زمانه را به‌‌خوبی درک می‌‌کرد، کمک‌‌کار پدر شد. تمام تابستانش را به کار کشاورزی و بنایی مشغول می‌‌شد.

مجرد بود و متعهد و اهل ادب. به مسجد زیاد رفت‌‌وآمد می‌‌کرد و نمازهایش را به‌‌جماعت می‌‌خواند؛ گویی مسجد خانۀ اولش بود.

برای پدر و مادرش احترام خاصی قائل بود و همیشه در برابر آن‌‌ها چشمان دریایی‌‌اش را به زمین می‌‌دوخت و از جان و دل پذیرای حرف‌‌های‌شان بود.

هرگز لب به شکایت باز نکرد و پروردگارش را شاکر بود. ردپای لبخند به چهرۀ چون ماهش زیبایی خاصی می‌‌بخشید. کلامش صادق بود و منشش نیکو.

سیدمحمود سال شصت‌‌وچهار به خدمت مقدس سربازی مشغول شد. سربند یازهرا^(س) بر پیشانی بست و قدم بر وادی عشق نهاد. تک‌‌تیراندازی شده بود بر قلب دشمن.

سرباز ارتش بود و در لشکر ۸۴ پیاده ارومیه در منطقه پدافندی میمک خدمت می‌کرد. تازه بیست بهار از تولدش گذشته بود که در چهارمین روز از اولین‌‌ ماه بهار سال شصت‌‌وهفت، با اصابت ترکشی به جان پاکش تا آغوش خدا به پرواز درآمد.

پیکر مطهرش در کنار دیگر یاران سفرکرده‌‌اش در گلزار شهدای دامغان آرام گرفت. 

“راهش جاوید باد”