شهید رمضانعلی خراسانی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

حاج‌‌تقی و فاطمه‌‌خانم برای دومین بار احساس زیبای مواجهه با تجلی مخلوقی دیگر را تجربه می‌کردند. در اولین روز بهار چهل‌وپنج رمضانعلی با صدای دلنواز گریه‌اش خانه حاج‌‌تقی را رونقی تازه داد. کار حاج‌‌تقی لوله‌‌کشی ساختمان بود و کسب روزی حلال. رمضانعلی در تهران متولد شد. روزهای به‌‌یاد‌‌ماندنی کودکی‌‌اش را در کنار اعضای خانواده‌اش و در سایه ایمان به خدا می‌گذراند.

تحصیلات دوره ابتدایی را در تهران گذراند. از همان کودکی به شاگردی پیشۀ پدر می‌رفت و در کار لوله‌کشی کمکش می‌کرد. پس از پایان دوره ابتدایی به‌‌همراه خانواده به دامغان مهاجرت کردند. حدود یک سال به کار مکانیکی نیز مشغول شد. هم‌زمان دوره راهنمایی را در مدرسه شهید اختری می‌گذراند.

دوران مبارزه انقلابیون ایران شکل جدی‌تری به خود گرفته بود. رمضانعلی نیز در راه‌‌پیمایی‌ها شرکت می‌کرد. در مسجد محل با کمک دوستان مبارزش نارنجک دستی می‌ساخت. مسجدرفتن در کنار پدر، روحیه مبارزه و شهادت‌طلبی را در رمضانعلی نوجوان پدیدار کرده بود. پس از پیروزی انقلاب نوجوانی شده بود که دوره‌های آموزش اسلحه و تیراندازی را خوب فرا گرفته بود. او فرصتی می‌جست تا خود را در میدان عمل نیز محک بزند. بنابراین با جلب رضایت پدر و مادر توانست از طریق سپاه در اولین مأموریتش به کردستان که سه ماه به طول انجامید حضوری موفق داشته باشد.

او در کردستان طعم شیرین مبارزه در راه خدا را چشید. سختی‌های کردستان، خطر مرگ و مبارزه بی‌وقفه او را چنان آماده کرده بود که بعد از برگشت به دامغان نتوانست در ظرف کوچک شهر و درگیری‌‌های مدام زندگی بماند. تصمیم گرفت به میدان مبارزه برگردد. البته این بار جنوب، محل آزمونش بود. جبهه جنوب و دشت‌‌عباس و منطقه چنانه مهیای بچه‌ها بود. بعد از عملیات رمضان، رمضانعلی محرم را در سرزمین چنانه تجربه می‌کرد و دلدادگی‌‌اش به مولایش حسین^(ع) صدچندان شده بود.

چنانه شاهدی شد بر رازونیاز شبانه و ضجه‌های عاشقی و ریزش اشک‌هایش هنگام بارش دعای این نوجوان. بهشت به دیدار رمضانعلی مشتاق‌تر بود از خودش. چنان که در شب قبل از شهادتش بوی بهشت مشامش را پر کرده بود.

در روز دوم آبان‌‌ماه شصت‌ویک قبل از شروع عملیات محرم با اصابت ترکش خمپاره به قلب مبارز و حقیقت‌‌طلب این نوجوان عاشق، بهشت با تمام وسعتش به خوش‌آمدگویی‌اش آمد و در ساعت مقرر رمضانعلی به پابوسی امام و مولایش در بهشتی که وعده داده شده بود شتافت. پیکر پاکش در گلزار شهدای فردوس رضای دامغان آرام گرفت.

    “راهش جاوید باد”