شهید حیدر هراسانیان

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

ششم اردیبهشت‌ماه سال هزاروسیصدوچهل‌ودو، کوهسار شمالی دامغان، کلاته‌رودبار، نم‌نم بارش باران‌های بهاری بود و رویش غنچه‌های دعا و اشک. در میان زمزمه‌های شیرین نجواهای مادر و آسمان بلند مهربانی پدر، کلاته‌رودبار آغوشش را برای در بر گرفتن دشت تن حیدر گشود. با پیچیدن عطر تولدش، نفس ثانیه‌های زندگی محمداسماعیل و بانوی صبور خانه‌اش  به بوی صلوات معطر شد. در نجواهای صادقانه با خدای خویش چه گفتند و چه شنیدند خدا می‌داند.

آسمان پاک روستا و طبیعت سرسبز و مردمان با صفایش و دل‌های پاک پدر و مادر، هر روز حیدر را تا خدا می‌برد. در دامان نیایش‌های مادر و ذکرهای پدر قد کشید.

 در همان روستا تا اول راهنمایی درس خواند و پس از آن هم‌پای پدر در مزرعه و باغ، کار و کوشش و تلاش و عزت نفس را تجربه کرد و افتخارش پینه دستان پدر بود. در آغوش محبت خانواده بالید و رشید شد. جوانی پاک و دوست‌داشتنی. با کمال تواضع و ادب. مهربان و متدین و غیرتمند. در آسمان نگاهش دشتی پر از ستاره و گل داشت.

شیپور جنگ که به صدا درآمد دیگر جای درنگ نبود. رفتن به جبهه و جهاد در راه خدا و دفاع از اسلام و میهن اسلامی را وظیفه خویش می‌دانست. برای خدمت مقدس سربازی، سپاه را انتخاب نمود و به جبهه‌ها اعزام شد. حضورش در میان غیرتمندان سرزمینش، همانانی که ارتفاع ایمان‌شان به مدد دست‌های پربرکت حضرت امام خمینی ^(ره) رسم شده بود، از او دلاورمردی بی نظیر ساخت که خورشید، بارقه چشمانش را تلاوت می‌کرد. حیدر در کسوت یک سپاهی دلیر و شجاع، حکایت کامل خاکساری و بی پایانی اخلاص بود.

شایستگی‌های بی بدیل حیدر او را تا سمت معاون گروهان ادوات تیپ قدس برد. پس از ماه‌ها حضور در جبهه، اولین روز آبان‌ماه هزاروسیصدوشصت‌ودو در جاده بانه- سردشت، آتش‌های بی‌امان دشمن بر سینه صحرای جنگ جاری بود. اصابت ترکش‌های دشمن به پشت جوان رعنای کلاته‌رودبار، بال پروازی برای عروجش تا آسمان شد. با پیچیدن پژواک ندای «ارجعی…» قهقهه مستانه «عند ربهم یرزقونش» از خاک تا افلاک پیچید و با حضور پرشکوه فرشتگان تا هشت بهشت بدرقه شد. پیکر پاکش پس از تشییع باشکوه در آغوش خاک پاک گلزار شهدای کلاته‌رودبار جای گرفت.

“راهش جاوید باد”