شهید حسین خلیلی نژاد

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

تازه گرمای نورس سومین ماه بهار سال هزاروسیصدوچهل‌وهفت تن‌پوش بلندی‌های شمیران تهران شده بود که حسین مهمان خانه حاج‌رجبعلی خلیل‌نژاد شد. اگرچه شناسنامه‌اش او را متولد اول خرداد چهل‌وهفت ثبت کرده است اما او سال‌‌ها بعد از شهادت در رویایی صادق تاریخ شهادتش را، تاریخ تولد خود اعلام می‌کند.

کودکی را مثل بسیاری دیگر از فرزندان انقلاب، پیش از موعد در سرزمین کودکی می‌گذارد و کوله‌بار بزرگی را برای سفری بزرگ‌تر برمی‌دارد. کمتر از شانزده سال داشت که به‌خاطر حضور فعال در بسیج مردمی و فعالیت‌های انقلابی تهدید به مرگ ‌شد اما گوش آسمانی‌اش به حرف‌های زمینی بدهکار نبود.

شور و شعف آمیخته با جسارت جوانی، حتی در بحبوحه بمباران‌های هوایی تهران، مایه آرامش خاطر خانواده بود. حسین که راهی سرنوشت شیرین شهادت بود با اعزام به منطقه عملیاتی جنوب در بیست‌ودومین روز تیرماه شصت‌وهفت، کوله‌‌بار دلهره‌ از مرگ را در دهلران درحالی‌‌که مشام جانش عطر خوش وصل را در میان ذرات سرخوش و رقصان خردل می‌‌بویید به زمین گذاشت و آسمانی شد.

 “راهش جاوید باد”