شهید حسن ممتازی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

غروب‌‌ها، صدای بال‌‌ پرستوهای مهاجر آسمان روستای قادرآباد را پر می‌کرد. شهریورماه بود و نسیم خنک و روح‌بخش غروب‌‌هنگام، جان را می‌نواخت. خانه‌ای کوچک درست در وسط روستا متعلق به آقا سیف‌الله بود. سوم شهریورماه سال چهل‌ویک، حسن سومین فرزند خانواده چشم گشود.تحصیلات دوره ابتدایی را در روستا به پایان رساند. برادر بزرگ او در تهران زندگی می‌‌کرد. برای ادامه تحصیل و زندگی به تهران مهاجرت کرد.

اوقات فراغت خود را در یک عکاسی کار می‌کرد. پانزده‌ساله بود که یک عکاس ماهر شده بود. مخارج زندگی‌اش را از راه عکاسی تأمین می‌کرد. هم‌زمان در راه‌‌پیمایی‌ها شرکت داشت و تصاویر زیبایی از مبارزات مردمی و جوانان ضبط و ثبت می‌نمود.

برای ادامه تحصیل وارد هنرستان شد و در خردادماه سال هزاروسیصدوپنجاه‌ونه در رشته برق فارغ‌التحصیل گردید. حسن جوانی مؤمن و خودساخته بود. بخش زیادی از درآمدش از عکاسی را در راه خدا و مردم بی‌بضاعت خرج می‌کرد.

آرامش در جانش موج می‌زد وقتی که با بسته‌هایی از لباس به نازی‌آباد و اطراف آن می‌رفت و به خانواده‌های فقیر آبرومند کمک می‌کرد. بی‌قراری او در نمازهای شب و زمزمه‌های عاشقانه‌‌اش ظهور می‌یافت. هیچ‌‌چیز دنیا برایش عزیز و دل‌چسب نبود به‌غیراز قدم برداشتن برای رفع مشکلات مردم.

لحظه‌ای آرام و قرار نداشت. انقلاب پیروز شده بود و او ازجمله نیروهای جهادی بود که به صورت داوطلبانه در کمیته امداد امام^(ره) خدمت و به مناطق محروم کشور سفر می‌کرد. به سراغ کپرنشین‌ها می‌رفت و به آن‌ها کمک می‌کرد. از رنج آن‌ها رنجیده‌خاطر می‌شد و هر کاری را برای سبک‌تر‌‌کردن دردشان انجام می‌داد. شرکت در نماز جمعه و دیدار از خانواده شهدا و شنیدن حرف‌های آن‌ها، آرامش می‌کرد.

پس از تشکیل سپاه، در اردیبهشت‌ماه سال شصت برای عضویت به پادگان دانشگاه امیرکبیر رفت. طی چهل روز، دوره‌های آموزشی و عقیدتی را در آنجا گذراند و دو ماه نیز در پادگان امام علی^(ع) آموزش‌های نظامی سپاه را سپری کرد و درنهایت در همان پادگان به‌عنوان نیروی کادر و مسؤول تسلیحات مشغول فعالیت شد. دو سالی از شروع جنگ گذشته بود و او سابقه حضور در عملیات‌های طریق‌القدس و فتح‌‌المبین را داشت. حسن هر روز که می‌گذشت، فارغ از تمام کارها و فعالیت‌هایش، وقتی در جبهه و میدان مین بود، بیشتر آرامش را تجربه می‌کرد.

تخریب‌‌چی که دنیا را با تمام بندهایش تخریب کرده بود و هر مین را که خنثی می‌کرد، زیر لب آرزوی شهادت داشت و دعای فرج و گشایش را می‌خواند. هر زمان که به منطقه می‌رفت دوربین فیلم‌‌برداری‌‌اش را می‌برد و لحظه‌های ناب عاشقی هم‌رزمانش را ثبت می‌‌کرد. درنهایت دوربین فیلم‌برداری و تمام عکس‌هایش را به‌‌همراه تمام کتاب‌هایش به سپاه و بنیاد شهید تهران هدیه کرد.

عملیات والفجر مقدماتی نزدیک بود. مصمم بود خود را به عملیات برساند. پانزده روز از پادگان محل خدمتش مرخصی گرفت. راهی فکه منطقه عملیاتی والفجر مقدماتی شد. استاد تخریب در مرز رقابیه مشغول خنثی‌‌کردن مین بود و زیر لب ذکر می‌گفت و مولایش را صدا می‌زد که فرشتگان به استقبالش آمدند و بالاخره یک مین کلید رهایی‌‌اش شد و در هجدهم بهمن سال شصت‌ویک در هم‌آغوشی ترکش‌ها ندای خدایش را لبیک گفت و آرام گرفت.

خاک بهشت‌زهرای تهران حسن را در آغوش خویش جای‌‌داد. او از کودکی سودای کوچ و پرواز را در آسمان قادرآباد بارها و بارها دیده بود. در طول عمر بیست‌‌ویک‌ساله‌اش آرام و قرار نداشت و شهادت کلیدی بود برای رسیدن به آرامشی که در دنیا لحظه‌ای آن‌ را تجربه نکرده بود. کوچ کرد و با رفتنش ده‌ها یتیم در فراق او به سوگ نشستند و هنوز پس از او میعادگاه‌شان مزار حسن و بهشت‌زهرا است. باز هم یاد حسن در تمام دشواری‌های دنیا تسکین‌دهنده آن‌هاست.

“راهش جاوید باد”