شهید ابوالفضل خراسانی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

در کویر تفتیده و بادهای سوزان، مردی از مردان خدا در روستای احمدآباد از توابع شهرستان دامغان به دنیا آمد. حاج‌‌غلامحسن نامش را ابوالفضل نامید تا طبق عهدی که با خدایش بسته بود، در آن کویر خشک یادآور سقای تشنه‌لبان حسین^(ع) باشد و از کاروان ‌‌سالار عشق، معرفت به ارث ببرد. به همین منظور در مراسم تاسوعای حسینی که هرساله در روستای خورزان برگزار می‌شود سقایی می‌کرد.

او که در اولین روز خرداد سال هزاروسیصدوچهل‌وهشت غنچۀ وجودش شکفته شد، در دامن باغبانی مهربان، کام عطشناکش با مهر و تربت حسین^(ع) سیراب گردید.

با آمدنش شادی و سرور خانه را فراگرفت. روزی پدر کنارش نشست و برایش از سقایش گفت و لب‌های تشنۀ اطفال حسین^(ع) و نذری که برایش کرده بود. با حرف‌های پدر، لبخند رضایتی بر روی لب‌های پسر نشست. از آن به بعد همه‌‌ساله به یاد باب‌الحوائج کربلا، لب‌های سوگواران حسینی را سیراب می‌کرد.

با پیروزی انقلاب اسلامی، در سنین نونهالی تک‌خوان گروه‌های سرود مسجد روستای خورزان بود و در جلسات قرآن نیز حضوری مستمر پیدا می‌کرد. تحصیلات ابتدایی را در روستای خورزان گذراند و دوران راهنمایی را در مدرسۀ علامه طباطبایی روستای فرات که پنج‌ کیلومتری با روستای خورزان فاصله داشت به پایان رساند.

سپس او که تشنۀ معارف ناب الهی بود، پا در حریم حوزه علمیه حاج فتحعلی‌بیک دامغان گذاشت تا جان خویش را به زلال معرفت اهل‌بیت^(ع) سیراب سازد.

بعد از گذشت چند سال رهسپار قم شد و در مدرسۀ علمیۀ رضویه و علی‌بن ابیطالب^(ع) در محضر اساتید حوزه شاگردی کرد.

مهربان بود و شوخ‌طبع و دارای حجب و حیا. با ورودش، به محفل یاران گرما و صفا می‌بخشید و گل لبخند را بر لب‌ها می‌نشاند، حتی وقتی از جبهه نامه می‌داد در نوشته‌هایش هم شادی را از راه دور برای خانواده به‌‌ارمغان می‌فرستاد.به‌‌راحتی با کسی رابطۀ دوستی برقرار نمی‌کرد اما پس از آن دوستی‌هایش بسیار عمیق بود.

مجرد بود و در جبهه آرپی‌جی‌زن. داوطلب اعزام به مناطق عملیاتی می‌شد و خدمت در دانشگاه عشق و ایمان برگه‌های افتخاری برایش شد در دفتر عمرش.

سن‌‌وسالی نداشت؛ اما روحی آسمانی داشت که در قلب عالم خاکی نمی‌گنجید. همین که می‌خواست در صف راهیان نور قرار گیرد، با مخالفت‌های زیادی روبه‌رو شد ولی با زیرکی توانست بر قلب‌ها چیره شود و با دست‌‌بردن در شناسنامه و بزرگ‌‌کردن سن خویش به جمع عاشقان ثارا… بپیوندد.

اول از طریق جهاد اعزام شد و به قرارگاه حمزه سیدالشهدا^(ع) در مریوان رفت. دیگر بار در تیپ  ۲۱ امام‌ رضا^(ع) و گردان موسی‌بن­جعفر^(ع) مستقر شد و آخرین بار در گردان روح‌ا… و تیپ ۱۲ قائم^(عج) توفیق حضور در عملیات کربلای ۵ رفیق راهش شد. بیش از یازده ماه توفیق حضور در مناطق جنگی، بارقۀ الهی را به جانش نشاند و در شب عملیات در تاریخ بیست‌‌ودوم دی‌‌ماه سال شصت‌‌وپنج در سرزمین شلمچه- آنجا که خاکش پس از سال‌ها هنوز زیارتگاه عاشقان است و مهبط فرشتگان- با اصابت ترکش به سر، روحش از قفس تن رها شد و همراه با نسیم بال فرشتگان به پرواز درآمد. پیکر پاکش پس از انتقال به شهر دامغان به زادگاهش رهسپار شد و در گلزار شهدای خورزان به خاک سپرده شد.

“راهش جاوید باد”