شهید ابراهیم الماسی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

شنیده‌‌ایم که بهار با پرستوهایش، با شکوفه‌‌های درختان سیب و بادامش، نسیم بهشت را در زمین جاری می‌‌کند. در شوروشوق جاری‌‌شدن این نسیم کرامت، جمال حق در بیست‌‌وسومین روز بهار سال چهل‌‌وچهار در خانه ساده و با صفایی تجلی کرد. حال و هوای محله قدیمی شاه (محله ‌‌امام) دامغان، با صدای گریۀ ششمین فرزند خانوادۀ آقا اسدالله شادمانه‌‌تر شده‌‌ بود. نامش را ابراهیم گذاشتند؛ به یمن ورودش در گلستان کویری شهر و به یمن ورودش در ماه مبارک ذی‌‌الحجه.

ابراهیم در کنار پدر و مادر و گرمی و مهربانی‌‌های خواهر و برادرانش کودکی‌‌هایش را ‌‌گذراند. وارد دبستان شد و تا پایان دورۀ راهنمایی در مدارس دامغان به تحصیل ادامه داد.

سیزده سال بیشتر نداشت که در مسیر رود خروشان انقلاب قرار گرفت و فریادهای الله‌‌اکبرش را همراه با تمام حنجره‌‌های جوان و خسته از تاریکی‌‌های شب به گوش شهر ‌‌رساند. هر شب کارش این بود و روزها هم شرکت در راه‌پیمایی.

تحصیل را در کنار مبارزه ادامه داد و در هنرستان شهید چمران ثبت‌‌نام کرد. رشته برق را انتخاب کرد و مشغول فراگیری فنون آن شد. ابراهیم که طعم شیرین حقیقت را با تمام وجود چشیده‌‌ بود، در مسیر امامش قرار گرفت و تا پای جان به این دلدادگی ایمان داشت.

بیشتر از پانزده سال نداشت که برای نخستین بار در جبهه حضور یافت. کربلا را دوست داشت و عاشق شهادت بود. هر بار که دلش می‌‌گرفت برای دوستان سفرکرده‌‌اش، به دیدارشان می‌‌رفت و در فردوس‌رضا ساعت‌‌ها با دوستان شهیدش به گفت‌وگو می‌‌نشست و دعای شهادت را برای خودش می‌‌خواند تا خداوند اجابتش کند.

مردادماه شصت‌‌ویک از راه رسید‌‌ه‌‌ بود که برای آخرین بار به منطقه رفت؛ بچه‌‌ها برای عملیات رمضان آماده می‌‌شدند؛ ابراهیم هم خود را مهیای دیدار می‌‌کرد. بارها در رازها و نیازهای شبانه‌‌اش از خدا خواسته‌‌ بود که آسمانی شود.

به‌‌همراه چند تن از هم‌‌رزمانش برای آوردن پیکر پاک شهدا رفته‌‌ بود که غروب روز آخر کبوتری در منطقه شرق بصره، رسول شهادتش شد. وقتی بر شانه‌‌اش نشست همه گفتند ابراهیم خواهد رفت. در هشتمین روز مرداد وقتی ترکش بر پیشانی و سرش نشست کبوتر جانش پرواز کرد و آسمانی شد. حالا ابراهیم در کنار دوستانش در فردوس‌رضای دامغان آرام گرفته‌‌ است.  

“راهش جاوید باد”