شهید محمدتقی افضلی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

انگار فرشتگان معنای گریه‌‌اش را فهمیده بودند. وقتی گریه می‌‌کرد، صدای شادی در گریه‌‌هایش موج می‌‌زد و از همه شادتر آقا علی‌‌اصغر و همسر صبور و مهربانش بودند که شادمانه کودک را در آغوش می‌‌فشردند. نامش را محمدتقی گذاشتند. سال سی‌‌ونه هجری شمسی بود و روز میلاد موعود آل‌‌طاها، مهدی^(عج)؛ زمین و آسمان از صدای شادی اهالی ایمان و مشتاقان صاحب‌‌الامر پر شده بود.

محمدتقی در مبارک‌‌ترین روز به دنیا قدم گذاشت. در گوشه‌‌ای از سرزمین مهربانی‌‌ها با مردمان با صفایش در روستای دشتبوی دامغان. کودکی‌‌اش را در همان‌‌جا گذراند. از همان کودکی در دامان مادر با کلام خدا آشنا شده‌‌ بود.

بزرگتر که شد در کنار پدر به کار دامداری و کشاورزی مشغول شد. تحصیلات دورۀ ابتدایی را در دشتبو گذراند و برای ادامۀ تحصیل به سمنان رفت. به رشته‌‌های فنی علاقه‌‌مند بود به‌‌ویژه برق. دیپلمش فنی بود و کارش برق‌‌کشی ساختمان.

حالا پس از چند سال محمدتقی استاد سیم‌‌کشی ساختمان شده‌‌ بود و از این راه درآمدی داشت و رفع نیاز می‌‌کرد. در کنار کار و تلاش از ادامۀ تحصیل غافل نبود و برای ورود به دانشگاه هم ثبت‌‌نام کرده‌‌ بود.

انقلاب که پیروز شد در انجمن اسلامی عضو شد و دل‌‌بسته فعالیت‌‌های مذهبی و فرهنگی. حالا شمعی بود که صادقانه روشنی می‌‌بخشید و با مردم و دردها و رنج‌‌های‌‌شان همراهی می‌‌کرد. تصمیم داشت برای آموزگاری به منطقه کردستان برود اما دلش جایی دیگر را نشانه رفت. عین‌‌خوش و مردادماه سوزانش او را به‌‌سمت خود می‌‌خواند. بنابراین در سال شصت‌‌ویک عازم عین‌‌خوش شد. لشکریان خدا خود را برای عملیات محرم آماده کرده‌‌ بودند.

محمدتقی سرشار از شور و شعف خود را به قافلۀ عین‌‌خوش رسانده‌‌ بود و به‌‌یقین می‌‌دانست که روزهای خوب دنیای کوچک برایش رو به اتمام است. سه ماه از آموزشش می‌‌گذشت. بیست‌‌ودو سال زندگی در شرایط خوب و بد و خوشی‌‌های کوتاهش به او آموخته‌‌ بود مهربانی، جسارت و صبوری را. رزمنده شجاع و تیربارچی‌‌ای که کتاب خدا تنها مونسش بود و در تمام لحظات، عطر شهادت مشامش را پر کرده‌‌ بود و دلش مشتاق دیدار یار بود. وقتی لشکر خدا یک‌‌صدا زیر لب ذکر «یازینب» را زمزمه می‌‌کردند، انگار محمدتقی پا به وادی دیگر می‌‌گذاشت، سراسر حیرانی بود و عشق. آنگاه که تیر گلو و گردنش را نشانه می‌‌رفت، بی‌‌محابا قدم در وادی شهادت نهاد.

هجدهم آبان‌‌ماه شصت‌‌ویک آسمان عین‌‌خوش شاهد عروج محمدتقی بود اما پیکر پاکش در امامزاده میرمطهر دشتبو آرام گرفت.

“راهش جاوید باد”