شهید عبدالحسین امین زاده

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

عشق به امام ‌حسین^(ع) تمام زندگی‌اش بود. با استشمام نسیم محرم‌الحرام اباعبدالله‌‌الحسین^(ع) متولد شد و همان‌طور که طلوع نگاهش حسینی بود غروب نگاهش هم در همین ماه بسته شد. آمد تا با صوت زیبایش مدح عاشوراییان کند و از باب‌الحسین وارد بهشت گردد. کم‌کم در زمرۀ بسیجیانی شد که در امتداد عاشورا حرکت می‌کردند.

مادرش معصومه‌خانم می‌گوید: آن زمان‌ها که مثل الآن شناسنامه‌ها به‌‌‌روز نبود. اگر تولد فرزندان‌‌مان با مناسبت خاصی همراه می‌شد، سن‌وسال واقعیش به یادمان می‌ماند. خصوصاً او که اولین فرزند ما بود. بزرگتر که شد، از این‌که شنید در این ایام به دنیا آمده خوشحال شد. مهربان بود و دل‌سوز، مظلوم و خوش‌رو، مؤدب و منظم. به بزرگترها احترام فوق‌العاده‌ای می‌گذاشت و کوچکترها را هم دوست داشت.

اهل رفت‌وآمد بود و به دیگران کمک می‌کرد. هیئتی بود و مسجدی. بیشتر در هیئت اصفهانی‌ها و یزدی‌ها شرکت می‌کرد. هر جا سخنرانی بود، نشانی هم از او بود؛ اما بیشتر پای منبر آقای فلسفی کسب فیض می‌کرد.

بایدها و نبایدهای پدر را بی‌ چون ‌و چرا پذیرا بود و در کارهایش همیشه از محضر پدر استفاده می‌کرد. عمل‌کننده به آیۀ شریفۀ «وَ اَمرُهُم شُوری بَینَهُم» بود.

شش هفت‌ساله بود که پدر او را با گلبانگ اذان آشنا کرد. از همان موقع سر سجادۀ عبودیت نشست و در درگاه خدا مسیر بندگی را پیش گرفت. فضای منزل آن‌ها با طنین دلکش صدایش انس گرفته‌ بود که به تلاوت کتاب آسمانی قرآن و دعا می‌پرداخت.

مجرد بود و تحصیلاتش را در زادگاهش تهران تا مقطع دیپلم ادامه داد. به هنر و صنعت علاقه‌مند بود اما دانشگاه جبهه را بر تحصیل ترجیح داد و رفت تا از طریق ارتش به جمع خدمت‌کنندگان به میهن اسلامی بپیوندد.

آرپی‌جی‌زن بود و با شکار تانک‌های بعثیان هم‌رزمانش را شاد می‌کرد.

سرانجام او که در تاریخ نوزدهم مهر چهل‌وچهار پای در این جهان نهاده‌ بود، در خط پدافندی سومار هدف اصابت ترکش قرار گرفت و در تاریخ نهم آبان شصت‌ویک به زمرۀ شهدا پیوست؛ ولی چون نشانی از او نیافتند به‌عنوان مفقود اعلام شد و پس از سال‌ها انتظار و دوری، شهادتش تایید شد و بقایای پیکرش در آرامگاه شهدای مهماندوست به خاک سپرده شد.

“راهش جاوید باد”