شهید رضا پریمی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

بیستم مردادماه سال شصت‌وپنج بود که رضا پا به دنیایی گذاشت بی‌نهایت زلال. قلب‌های آینه‌‌گون پدر و مادر، جایگاه رضا شد.

با هزاران امید دوران کودکی‌‌اش را در روستای خورزان سپری می‌‌کرد. آقا علی‌اکبر کشاورز بود و نان حلالش معطر بود با صلوات و ذکر یاحسین. پس دلنشین بود برای رضا، داشتن چنین پدر و مادری.

رضا بزرگ شده‌‌ بود و دبستان کوچک و مردپرور روستای کبوترخان پذیرای او شد. تحصیلات دوران ابتدایی را در کبوترخان گذراند. برای ادامه تحصیل در دورۀ راهنمایی و دبیرستان به دامغان مهاجرت کردند. تحصیلات دوره راهنمایی را در مدرسۀ باقرالعلوم (شهید فراتی) و متوسطه را در دبیرستان حضرت ابوالفضل^(ع) و در رشته علوم انسانی با موفقیت به پایان رساند.

فرزند اول و پسر بزرگ خانواده بود و راهنمای حمید تنها برادرش. همیشه دعای پدر و مادر تنها خواسته‌اش بود. به پدر، مادر، دوستان و اقوام احترام زیادی می‌گذاشت و عصای دست پدر بود از دوران نوجوانی تا جوانی. در مزرعه و زمین هم‌‌پای پدر کار می‌کرد. حتی گاهی بیشتر از او، تا کمی از سنگینی ‌‌بار زندگی را که بر روی شانه‌های پدر بود، کم کند.

 بعد از شرکت در کنکور سراسری در همان سال در رشته زبان و ادبیات فارسی قبول شد و مدرک کارشناسی خود را گرفت. مهربان و آرام مسیر زندگی را طی می‌کرد. نماز اول وقت و توکل تنها نیروهایی بودند که او را در تندباد حوادث یاری می‌‌کردند. او خود را برای خدمت به نظام مقدس جمهوری اسلامی آماده می‌کرد.

برای انجام‌ وظیفه نظامی خود در سپاه دامغان ثبت‌نام کرد. دوره‌های آموزشی‌اش شروع شده‌‌ بود؛ دوران تکمیلی را می‌‌گذراند که گردان کربلا برای مانور و راه‌پیمایی طولانی از اردوگاه قدس خارج شد. آموزش‌های کمین و ضدکمین آغاز شد و او در یک مرحله از نیروهای کمین‌‌زننده، مورد اصابت تیر قرار گرفت و در تاریخ بیست‌‌ویکم اسفندماه سال هشتادوهفت به فیض شهادت‌‌ نائل‌ ‌شد. فردوس‌‌رضای دامغان، بهشت ابدی رضا شد و او را تنگ در آغوش گرفت.

“راهش جاوید باد”