شهید محمد تقی کردی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

بهار بود و بوی سبز خدا در روستای کوچک حیدرآباد شهرستان دامغان جریان داشت. اولین روز فروردین‌ماه سال ‌هزاروسیصدوهجده عطر تولد محمدتقی در فضای خانۀ آقا امام‌قلی و همسرش عذراخانم پیچید. محمدتقی در فضای پاک و بی‌آلایش روستا و در دامان پرمهر و محبت پدر و مادر بالید و قد کشید. در همان روستا تا کلاس ششم ابتدایی را درس خواند و پس از آن، بعد از فوت پدر و ازدواج مجدد مادر، محمدتقی با مادر و پدر ناتنی‌‌اش، علی‌اصغر، زندگی می‌کرد تا باز روزگار روی سختش را به مادر محمدتقی نشان داد و علی‌اصغرآقا هم به رحمت خدا رفت.

حالا مادر بود و محمدتقی شانزده‌ساله و علی‌اکبر شش‌ساله و بار سنگین زندگی که بر شانه‌های صبور مادر سنگینی می‌کرد. از این رو دست فرزندان کوچکش را گرفت و راهی تهران شد تا برای خود کاری دست‌وپا کند و با عزت نفس لقمۀ نان حلالی را بر طبق اخلاص بگذارد و با عزت و آبرو آن‌ها را بزرگ کند و عمر عزیزش را بی‌دریغ به‌پای عزیزانش بریزد.
محمدتقی به‌همراه مادر و برادرش به تهران رفتند و در محلۀ تخت طاووس ساکن شدند و مادر با شغل آشپزی امورات خانه و زندگانی را از پیش می‌برد و در عین حال لحظه‌ای از تعلیم و تربیت فرزندانش غافل نبود و بدین‌سان محمدتقی هر روز در زلال جاری ایمان مادر غوطه می‌خورد و مادر نیز از عشق به معصومین هر آن‌چه در آینۀ قلبش داشت به مذاق احساس کودکانش می‌چشاند. تربیت در دامان مادری که بر قامت خستگی‌‌ناپذیرش جامۀ صبر پوشیده بود و جز به تسلیم و رضا در برابر پروردگار به چیز دیگری نمی‌اندیشید، از محمدتقی مردی ساخت باایمان و استوار. کسی که روزی در کوی و برزن یاور مردم بود و روزی دیگر در جبهه جنگ پاسدار وطن و حیثیتش.
پا به‌پای مادر چه در داخل و چه در بیرون منزل کار و تلاش می‌کرد تا باری را از دوش خانواده بردارد. دیری نپایید که سرباز شد. پس از پایان خدمت سربازی به استخدام وزارت بهداری درآمد و با دختر یکی از بستگان ازدواج کرد که حاصل ازدواج او سه فرزند پسر است. آخرین فرزند او هفت ماه بعد از شهادتش به دنیا آمد.
از همان کودکی خودساخته و مستقل بود. محمدتقی آرام، صبور، باگذشت، باصفا و باوفا بود. ماه پیشانی‌اش را هر شب به خاک می‌سود تا پای طومار بندگی‌‌اش مهر اخلاص بزند.
با شروع جنگ تحمیلی، پابه‌پای دلیرمردان میهنش در دفاع از آب و خاک کشورش، دلیرانه جنگید و با افتخار بیش از صد روز در جبهه‌ها ماند تا سرانجام در دوازدهمین روز اردیبهشت‌ماه سال ‌هزاروسیصدوشصت‌ویک قامت رعنای محمدتقی جوان در عملیات بیت‌المقدس به خون نشست.
اصابت ترکش به صورت و گردن و شانه، محمدتقی را که از آیه‌های روان پروردگار بود، در فصل گلچینی دستان دعا، ساده و رها تا خدا برد. بارها و بارها خدا را در خود صدا کرده بود تا سرانجام عاقبت رفت به همانجا که دلش می‌خواست. در همان روز که از پیش معین شده بود. پیکر پاک محمدتقی پس از تشییع در گلزار بهشت زهرای تهران در کنار دیگر یاران شهیدش آرام گرفت تا آیه روشنی در فصل کوچ مرغان مهاجر باشد.

“راهش جاوید باد”