شهید محمدرضا قریب بلوک

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

محمدرضا سوم فروردین سال هزاروسیصدوچهل‌‌وسه، در خانواده متدین محمدتقی، در شهر گرگان به ‌‌دنیا آمد. پس ‌‌از مدتی خانواده‌اش به دیباج از توابع شهرستان دامغان نقل مکان کرد. پدرش مغازه‌دار بود.

عشق به ائمه^(ع) و خواندن قرآن از وقتی که همراه پدر در مجالس مذهبی و نماز جماعت شرکت می‌کرد، در وجودش رشد یافت. او در سن هفت‌‌سالگی با علاقه زیادی در مدرسه هدایت دیباج شروع به درس­خواندن ‌‌نمود ولی فقط توانست تا کلاس چهارم ابتدایی تحصیل کند.

محمدرضا یار و غم‌‌خوار پدر و مادرش بود. از صبح زود همراه پدر از خانه بیرون می‌رفت و در مغازه تا دیر وقت کار می‌کرد تا هم‌‌چون پدر نان حلال به دست بیاورد. مسئولیت‌پذیر و دل‌‌سوز بود.

در تظاهرات ضدشاهنشاهی شرکت می‌کرد و اعلامیه‌های حضرت امام^(ره) را بین مردم پخش می‌نمود. سخنان شهید آیت‌الله دکتر بهشتی و آیت‌الله طالقانی رهگشای او بود.

در یکی از راه‌‌پیمایی‌های سال هزاروسیصدوپنجاه‌‌وهفت در درگیری رژیم با مردم بی‌گناه، دراثر برخورد گلوله از ناحیه دست و مخصوصاً پا به شدت مجروح شد؛ طوری که بیمارستان دامغان نتوانست او را مداوا کند. به‌‌ناچار او را به تهران انتقال دادند؛ در آنجا معلوم شد که نخاعش آسیب جدی دیده است و مدت چهار سال در بیمارستان‌‌های دکتر شریعتی، شهید مصطفی خمینی، امداد شماره یک و بیمارستان شهید لبافی‌‌نژاد تهران بستری بود. در سن هجده‌‌سالگی در پنجم تیرماه سال هزاروسیصدوشصت‌‌ویک، براثر شدت جراحات وارده و عوارض جانبی، جام شهادت را نوشید. او اولین شهید خانواده بود.

پیکر مطهرش را در هفتم مردادماه همان سال در گلزار شهدای دیباج به خاک سپردند.

“راهش جاوید باد”